Sielawa europejska – sielawa bałtycka – sielawa

Zobacz również

Strona głównaEncyklopedia zwierzątRybySielawa europejska - sielawa bałtycka - sielawa

Sielawa europejska (Coregonus albula), znana też jako sielawa bałtycka albo sielawa, jest gatunkiem słodkowodnej ryby zaliczanej do rodziny łososiowatych (Salmonidae). Najczęściej spotyka się ją w rzekach uchodzących do Morza Bałtyckiego. Zasiedla także cieki wodne przepływające przez północno-zachodnie regiony Rosji. Obecność przedstawicieli tego gatunku stwierdza się również w wodach Zatoki Botnickiej oraz Zatoki Fińskiej. Zasolenie tych zbiorników wodnych jest bowiem stosunkowo niskie. W latach sześćdziesiątych XX wieku rybę tę wprowadzono również do naturalnych i sztucznych jezior zlokalizowanych na terenie Polski i Niemiec. Od tej pory liczebność jej populacji w tych akwenach utrzymuje się na stabilnym, wysokim poziomie.

Klasyfikacja

Sielawę europejską łączy bliskie pokrewieństwo z sielawą syberyjską (Coregonus sardinella) z Arktyki, a także z występującą na terenie Rosji pelugą (Coregonus peled). Przedstawicieli wszystkich wyżej wymienionych gatunków można jednak łatwo rozpoznać po wyraźnie odmiennych cechach fenotypowych. Co więcej, także wśród samych sielaw bałtyckich stwierdza się również znaczącą zmienność genetyczną. Członkowie populacji żyjących w różnych zbiornikach mogą zatem różnić się od siebie wyglądem.

Przypuszcza się, że pochodzący z Wysp Brytyjskich Coregonus vandesius jest jednym z reprezentantów sielaw. Naukowcy stoją na stanowisku, że podobną klasyfikację należałoby zastosować również do Coregonus trybomi, Coregonus fontanae oraz Coregonus lucinensis. Reprezentanci wyżej wymienionych gatunków to najprawdopodobniej karłowate formy sielaw europejskich rozmnażające się na wiosnę. Populacje tego typu ryb rozwijają się jednak niezależnie w różnych zbiornikach.

Charakterystyka

Sielawa bałtycka wyróżnia się smukłą sylwetką oraz lekko wysuniętą do przodu dolną szczęką. Ryba ta – podobnie jak inni przedstawiciele rodziny łososiowatych – wyposażona jest w specjalną błonę tłuszczową. Brzuch i boczne rejony ciała ryby mienią się na srebrzysto. Grzbiet wyróżnia się natomiast zielonkawym ubarwieniem. Dorosłe osobniki zwykle mają długość od 15 do 25 cm przy wadze wynoszącej około 400 g. Sporadycznie można jednak spotkać również ryby o długości do 35 cm i masie ciała oscylującej na poziomie 1,2 kg. Dorosłe sielawy europejskie zazwyczaj dożywają około 10 lat.

Po bokach ciała można zauważyć kilkadziesiąt łusek. Ich liczba zwykle nie przekracza 91. Na płetwie grzbietowej widnieje od 11 do 13 promieni miękkich. Płetwę odbytową porasta natomiast od 13 do 17 takich promieni. Dla sielaw charakterystyczne są także wyrostki filtracyjne w ilości od 36 do nawet 52.

Masywność sylwetki sielawy europejskiej zależy od stopnia obfitości w pokarm danego zbiornika wodnego. Im bardziej jest on bogaty w pożywienie, tym dana ryba wyróżnia się większym wzrostem i wagą.

Biologia

W skład diety sielawy bałtyckiej wchodzą przede wszystkim niewielkie skorupiaki (w tym także ich młodociane formy), jak również mały zooplankton. Do jej ulubionych przysmaków należą także niewielkie ryby oraz owady unoszące się na wodzie. Sielawy wykazują tendencje do grupowania się w duże ławice. W ciągu dnia przebywają zazwyczaj na głębokości około 40 m. W nocy natomiast przenoszą się na głębokość 20 m. Ryby te najczęściej można spotkać w zbiornikach, których temperatura wody w zimie wynosi 12, a w lecie 16 stopni Celsjusza.

Sielawy europejskie stają się zdolne do rozrodu między pierwszym a drugim rokiem życia. Każda samica może jednorazowo złożyć do 10 tysięcy jaj. Ikra zazwyczaj pływa swobodnie w wodzie na głębokości około 20 m lub osadza się na płytkich piaszczystych albo kamienistych podłożach. Tarło z roku na rok odbywa się w tych samych miejscach w miesiącach jesiennych. Zwykle są to wody wewnętrzne. Narybek wykluwa się z jaj na początku maja. Zazwyczaj dzieje się to w wodzie o temperaturze od 4 do 7 stopni C. Młode osobniki najczęściej przebywają w pobliżu dna, gdzie temperatura cieczy oscyluje na poziomie od 15 do 20 stopni C. Duża część młodocianych sielaw bałtyckich ginie przed osiągnięciem dojrzałości. Poruszające się powoli rybki o słabo rozwiniętych zmysłach stanowią bowiem łakomy kąsek dla okoni i troci.

Sielawa europejska może krzyżować się z przedstawicielami gatunku Coregonus lavaretus. Obecność obu ryb w zbiornikach powoduje schodzenie planktonu na większe głębokości.

Gastronomia

Sielawy cieszą się dużą popularnością zwłaszcza wśród skandynawskich i rosyjskich rybaków. Do odławiania reprezentantów tego gatunku używa się najczęściej sieci rybackich.

Niebagatelne znaczenie w gastronomii ma także ikra sielaw europejskich. W przypadku kawioru Kalix obowiązuje chroniona nazwa pochodzenia. Potrzebne do przyrządzenia tego przysmaku ryby zbiera się zazwyczaj na przełomie września i października. Ogromnym uznaniem wśród smakoszy cieszy się także białe mięso sielawy. W zależności od indywidualnych potrzeb i preferencji może być ono przetwarzane na świeżo albo wędzone bądź konserwowane.

Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:


Źródło

1. https://fr.wikipedia.org/wiki/Cor%C3%A9gone_blanc [dostęp: 07.01.2025]

© Źródło zdjęcia głównego: Animal.bio. Autor: Autor Nieznany. Licencja: CC BY 4.0.

Jeśli podzielasz naszą misję i chciałbyś wesprzeć nasze działania, możesz to zrobić:

Z góry dziękujemy za okazaną nam pomoc!

Zobacz również

Popularne artykuły

Skip to content
facebook facebook facebook
x Chcę pomócChcę pomóc