Barczatka koniczynówka (Lasiocampa trifolii), inaczej też nazywana kosmatką koniczynówką, to motyl z rodziny barczatkowatych (Lasiocampidae).
Cechy charakterystyczne
Dorosłe motyle mają rozpiętość skrzydeł od 34 do 67 milimetrów. Samce mają rdzawo- lub szarobrązowe skrzydła. Na przednich skrzydłach widoczna jest biała plamka z ciemnym obramowaniem oraz lekko wygięty, żółtawy pasek, który biegnie przez środek skrzydła. Samice mają podobne ubarwienie, jednak ich żółty pasek jest zwykle jaśniejszy lub ciemniejszy.
Gąsienice barczatki koniczynówki dorastają do 75 milimetrów. Ich powłoka jest ciemnoszara, choć słabo widoczna z powodu gęstego i długiego owłosienia. Włoski na ciele gąsienicy kosmatki koniczynówki są białe, zdarzają się także ochrowe lub pomarańczowe. Między segmentami widać ciemne pierścienie z trzema rzędami niebieskawobiałych punktów. Niektóre gąsienice są bardzo ciemne i mają wyłącznie białe owłosienie, a inne są niemal całkowicie szare. Głowa ma rdzawobrązowy kolor i ciemny wzór na czole.
Występowanie
Kosmatka koniczynówka występuje w całej Europie, z wyjątkiem dalekiej północy oraz północnej Wielkiej Brytanii. Na wschodzie sięga aż do Iranu. Spotkać ją można na suchych terenach porośniętych trawą, takich jak murawy i pastwiska. Rzadziej pojawia się na wilgotnych łąkach.
Barczatka koniczynówka szeroko rozprzestrzeniona, lecz w wielu miejscach jej liczebność spada.
Okresy lotu i obecność gąsienic
Barczatki koniczynówki latają od końca lipca do początku września. Gąsienice pojawiają się w maju i czerwcu, a czasem także pod koniec października i na początku listopada.
Dieta gąsienic
Gąsienice kosmatki koniczynówki zjadają wiele różnych niskich roślin. Najbardziej lubią bobowate właściwe (Faboideae), wilżynę ciernistą, koniczynę białą, sparcetę siewną, groszek łąkowy, lucernę sierpowatą oraz żarnowca miotlastego. Jedzą także wrzos zwyczajny oraz trawy, na przykład trzęślicę.
Cykl życiowy
Samice rozrzucają brązowe lub szare, nakrapiane jaja w trakcie lotu nad łąkami.
Gąsienice wylęgają się jesienią lub na wiosnę. Są samotnikami i dobrze kryją się w gęstych trawach. Czasem widać je, gdy wygrzewają się na źdźbłach traw, zwisając głową w dół. Są bardzo płochliwe i na najmniejszy ruch zwijają się w kłębek i spadają na ziemię. Na początku jedzą tylko trawy, później dopiero sięgają po inne rośliny.
Mają włoski, które parzą i – po dotknięciu ich – mogą sprawiać ból. Przepoczwarzają się w środku mocnego, pergaminowego, brązowo-żółtego kokonu blisko ziemi.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Carangoides bajad
- Babka śniadogłowa – babka barczysta – babka bycza – babka obła
- Czy ewolucja stworzyła matematykę?
- Najwyższy bóg w religiach starożytności
- Czy można pogodzić słoje drzew z chronologią biblijną?
Źródło
1. https://de.wikipedia.org/wiki/Kleespinner [dostęp: 04.11.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Donkey shot. Licencja: CC BY-SA 3.0.
