Wełnianka wąskolistna (Eriophorum angustifolium) to gatunek rośliny z rodziny ciborowatych (Cyperaceae).
Występowanie
Wełnianka wąskolistna rośnie na różnego rodzaju mokradłach w strefie arktycznej i umiarkowanej półkuli północnej. Roślina jest szeroko rozpowszechniona w Eurazji i Ameryce Północnej. Rośnie na Alasce, Grenlandii i Arktyce. W Polsce występuje niemal w całym kraju.
Morfologia
Wełnianka jest rośliną wieloletnią, osiągającą do 60 cm wysokości, tworzącą wzniesioną łodygę o trójkątnym przekroju, która wyrasta z podziemnego kłącza. Młode kłącza są białawe, starsze zaś fioletowe do brązowych. Korzenie są przejrzyste, różowe, nierozgałęzione. Łodyga rośliny w dolnej części jest obła, wzniesiona, walcowata o średnicy ok. 1 mm.
Liście wełnianki są rynienkowate, równowąskie, o szerokości 2-6 mm i długości 5-8 cm. Kwiat jest obupłciowy, a po przekwitnięciu tworzy gęsty pęk wełnistych włosków. Efektowny i charakterystyczny puch na owocach ułatwia ich rozsiewanie.
Wełnianka wąskolistna rozprzestrzenia się głównie wegetatywnie za pomocą kłączy i rozłogów, w optymalnych warunkach rośnie nawet na długość 100 cm w ciągu jednego sezonu, wytwarzając co roku kolejne odcinki kłącza. Roślina uznawana jest za długowieczną. Kwitną rośliny trzyletnie, rzadziej dwuletnie, przy czym pędy kwiatonośne po wydaniu nasion obumierają.
Środowisko życia
Wełnianka wąskolistna występuje na różnych siedliskach mokradłowych, zwykle na obszarach o opadach rocznych od poniżej 1000 mm do ponad 2500 mm. Jednak to nie wielkość opadów, a duża wilgotność gleby jest czynnikiem limitującym występowanie gatunku. Zwykle też na siedliskach tego gatunku występuje znaczna wilgotność powietrza i silne nasłonecznienie. Przy wilgotności podłoża spadającej poniżej 50% rośliny te zaczynają więdnąć. Na silniej nawodnionym podłożu kłącza są dłuższe, podczas gdy na przesuszonych osiągają wielkość do kilku centymetrów.
Zastosowanie
Czyniono próby wykorzystania puchu lotnego, ale ze względu na jego kruchość okazało się, że nie nadaje się do wyrobu nici. Z powodzeniem wyrabiano papier, knoty do świec, kapelusze i stosowano go jako wypełnienie do poduszek, a także mebli tapicerowanych i materaców. W czasie I wojny światowej puch ten w Szkocji wykorzystywany był także do wykonywania opatrunków na rany.
Nasiona, nasady łodyg i korzenie wełnianki wąskolistnej są jadalne i spożywane były przez mieszkańców północnej części Ameryki Północnej (Inuitów). Spożywano je surowe lub po ugotowaniu, przed spożyciem korzeni należało usunąć ciemną skórkę.
Napar z korzeni wełnianki wąskolistnej, który ma działanie ściągające, stosowany był przez Inuitów w leczeniu dolegliwości przewodu pokarmowego. W Europie stosowany był w leczeniu biegunki, a rdzeń łodygi przykładano na oparzone miejsce.
Wełnianka wąskolistna wymaga wysokiej wilgotności i z powodu odwodnień mokradeł zanika. Jednak warto zapamiętać charakterystyczny wygląd rośliny oraz miejsce jej występowania, by uniknąć wejścia na bardzo grząski grunt.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Balsamowiec mirra
- Lebiodka syryjska
- Sześć sposobów ochrony dzieci przed otyłością
- Dieta na stawy – co jeść, aby wzmocnić stawy?
- Mit płaskiej Ziemi w historii chrześcijaństwa
- Czy planeta Mars skrywa życie?
Źródła
- https://pl.m.wikipedia.org/wiki/We%C5%82nianka_w%C4%85skolistna
- https://www.medianauka.pl/welnianka-waskolistna
© Źródło zdjęcia głównego: Canva.
