Stromatolity – tajemnicze „kamienie”

Stromatolity to bardzo zagadkowe formacje skalne, dość powszechnie występujące w najstarszych znanych skałach osadowych. Obecnie żywe stromatolity występują bardzo rzadko. Z wyglądu przypominają kamienie, a jednak każdy z nich jest bardzo wolno rosnącą kolonią bakterii.

Czym są stromatolity i kto je odkrył

Stromatolity zbudowane są z kilkumilimetrowych warstw (lamin), które składają się z sinic (cyjanobakterii) i osadów, połączonych ze sobą węglanem wapnia wytrąconym z wody morskiej.

Po raz pierwszy zidentyfikowane zostały na początku XX wieku w paleoproterozoicznych skałach w Ontario w Kanadzie przez Charlesa Walcotta, byłego dyrektora amerykańskiej agencji naukowo-badawczej United States Geological Survey (USGS). Jego zdaniem struktury te były rodzajem starożytnej rafy wywodzącej się z alg.

Jednak w latach pięćdziesiątych paleontolodzy ustalili, że stromatolity są produktami aktywności biologicznej¹. Niedługo potem zostało to potwierdzone odkryciem żywych stromatolitów w Australii. Później z kolei kilku autorów zasugerowało, że niektóre skamieniałe stromatolity mogły mieć pochodzenie niebiologiczne^2,3.

Ewolucyjna zagwozdka

Świeccy naukowcy uważają, że stromatolity były jednymi z najwcześniejszych form życia na Ziemi, i datują niektóre z nich na 3,7 miliarda lat⁴. Skamieniałe stromatolity występują na całym świecie w archaicznych i proterozoicznych skałach węglanowych, a także w mniejszym stopniu w warstwach kambryjskich i późniejszych. Naukowcy spekulowali, że gwałtowny spadek liczby stromatolitów w skałach postkambryjskich mógł być wynikiem nagłego pojawienia się organizmów, które zjadały cyjanobakterie⁵.

Patrząc z ewolucyjnej perspektywy, istnieje poważny problem z ustaleniem czasu powstania życia na Ziemi, jeśli stromatolity wyewoluowały około 3,7 miliarda lat temu⁶. Świeccy naukowcy uważają, że Ziemia ma 4,55 miliarda lat, wychodzi więc na to, że życie musiałoby powstać i rozwinąć zdolność do fotosyntezy i kolonizacji w mniej niż miliard lat – w przeciwnym razie cyjanobakterie nie mogłyby wyewoluować tak szybko.

Ale ci sami świeccy naukowcy są również przekonani, że między 4,1 a 3,8 miliarda lat temu miało miejsce wielkie bombardowanie² – czas silnych uderzeń meteorytów w Ziemię i Księżyc. Takie uderzenia zniszczyłyby skorupę ziemską, a tym samym wszelkie formy życia, które istniały przed 3,8 miliarda lat temu. A to oznaczałoby konieczność wyjaśnienia powstawania atmosfery, oceanów, procesu abiogenezy i fotosyntezy w ciągu zaledwie 100 milionów lat. Z perspektywy ewolucji jest to absurdalnie krótki czas, aby mogła zajść taka seria wydarzeń^6,7.

Żywe skamieniałości

Choć świeccy naukowcy twierdzą, że stromatolity sięgają miliardy lat wstecz, to jednak nie wykazują one dowodów ewolucji. Współczesne stromatolity uważa się za przykład żywej skamieniałości, podobnie jak ryby celakantokształtne.

Do 1956 roku uważano, że stromatolity wyginęły, ale właśnie wtedy naukowcy odkryli żywe stromatolity w Zatoce Rekina w Australii, w wodach charakteryzujących się wysokim zasoleniem⁸. Później znaleziono żywe stromatolity również w innych wysoko zasolonych środowiskach morskich – na Bahamach i na atolach na Środkowym Pacyfiku – a także w słodkowodnych jeziorach i strumieniach w Kanadzie, Japonii, Australii, Niemczech, Francji i Hiszpanii. Wyjątkowy skład chemiczny tych słodkowodnych zbiorników pozwala stromatolitom rozwijać się^5,8.

Obecnie żywe kolonie stromatolitów odkrywane są w jeszcze bardziej zróżnicowanych środowiskach. Niedawne badania wykazały, że żyją one na lądzie w Australii na terenach podmokłych⁵ – niezanurzone w wodzie, ale na powierzchni zasilanego przez źródła ekosystemu bogatego w wapń. Oznacza to, że żywe stromatolity są prawdopodobnie o wiele bardziej powszechne niż wcześniej sądzono.

Nauka w opałach?

Nie po raz pierwszy naukowy świat ma problem z dostarczeniem wyjaśnień różnych rzeczy i zjawisk. To, co wcześniej mogło wydawać się pewnikiem, wraz z kolejnymi odkryciami okazuje się nieprawdziwą teorią. Stromatolity to kolejny, jeden z wielu przykładów. Miało ich już nie być, a jednak są. Miały ewoluować, a jednak zgodnie z ewolucyjną rachubą czasu nie miały go odpowiednio dużo, aby móc samoistnie powstać – zresztą nie tylko one. Niech każdy sam wyciągnie wnioski, o czym to świadczy…

Przypisy

1. Wicander, R., and J. S. Monroe. 2016. Historical Geology: Evolution of Earth and Life Through Time, 8th ed. Boston, MA: Cengage Learning.
2. Lowe, D. R. 1994. Abiological origin of described stromatolites older than 3.2 Ga. Geology. 22 (5): 387-390.
3. Hladil, J. 2005. The formation of stromatactis-type fenestral structures during the sedimentation of experimental slurries—a possible clue to a 120-year-old puzzle about stromatactis. Bulletin of Geosciences. 80 (3): 193-211.
4. Mueller, P. A., and A. P. Nutman. 2017. The Archean-Hadean Earth: Modern paradigms and ancient processes. In The Web of Geological Sciences: Advances, Impacts, and Interactions II. M. E. Bickford, ed. Boulder, CO: Geological Society of America Special Paper 523, 75-237.
5. Proemse, B. C. et al. 2017. Stromatolites on the rise in peat-bound karstic wetlands. Scientific Reports. 7: 15384.
6. Tomkins, J. P. and T. Clarey. Cellular Evolution Debunked by Evolutionists. Creation Science Update. Posted on ICR.org September 29, 2016, accessed March 10, 2018.
7. Awramik, S. M. and K. Grey. 2005. Stromatolites: biogenecity, biosignatures, and bioconfusion. Proceedings of the SPIE. 5906: 1-9.
8. Frazer, J. Stromatolites Defy Odds by A) Living B) on Land. Scientific American. Posted on blogs.scientificamerican.com December 21, 2017, accessed January 4, 2018.

Opracowano na podstawie: T. Clarey, „Stromatolites: evidence of pre-flood hydrology”, Acts&Facts, Institute for Creation Research, maj 2018, s. 10-12.