Łasica długoogonowa (Neogale frenata), znana także jako łasica długoogoniasta jest małym drapieżnym ssakiem zaliczanym do rodziny łasicowatych (Mustelidae). Zwierzę zasiedla głównie Amerykę Północną, Środkową oraz Południową. Przedstawicieli tego gatunku niekiedy błędnie utożsamia się z gronostajem europejskim (Mustela erminea), który pierwotnie występował jedynie na terenie Eurazji. W rzeczywistości są to dwa odrębne gatunki, które łączy jedynie podobny wygląd (zwłaszcza charakterystyczna ciemna końcówka ogona).
Opis
Łasica długoogoniasta wyróżnia się dość dużymi (jak na łasicę) rozmiarami ciała. Długość przeciętnego osobnika wynosi zazwyczaj od 30 do 35 cm. Sam ogon mierzy natomiast od 15 do 20 cm. Niekiedy można spotkać znacznie większe lub mniejsze osobniki. Największe zaobserwowane łasice miały około 56 cm długości. Samce z reguły są większe i cięższe od samic. Masa ciała osobników płci męskiej może być nawet dwa razy większa niż waga ich potencjalnych partnerek.
Czarne oczy łasic długoogonowych po zapadnięciu zmroku odbijają światło, generując zielonkawą poświatę. Ich grzbiet w okresie letnim pokrywa brązowe futro, a podeszwy łap pozostają zupełnie nagie aż do nadejścia pierwszych mrozów. Sierść na brzuchu zwierzęcia jest natomiast jasnożółta. Łasice wyróżnia też ciemna końcówka ogona. Osobniki żyjące na Florydzie i w południowo-zachodnich stanach USA zwykle mają na pyszczku delikatne białe lub żółte plamki.
Łasice długoogoniaste zasiedlające tereny, na których panuje chłodniejszy klimat, w okresie zimowym zmieniają futro na białe (końcówka ich ogona przez cały rok pozostaje jednak czarna). Zwierzęta te linieją raz na pół roku, zwykle dzieje się to w miesiącach wiosennych i jesiennych. Na zrzucenie starej sierści i przybranie nowej potrzebują zazwyczaj około 4 tygodni.
W okolicach odbytu łasicy długoogonowej zlokalizowane są gruczoły zapachowe. Wydzielana przez nie piżmowa woń służy zwierzęciu do oznaczania swojego terytorium. Pełni także funkcję ochrony przed drapieżnikami. W skład wydzielanych przez gruczoły zapachowe substancji wchodzą różne związki chemiczne, w tym dimetylobutan oraz indol.
Identyfikacja
Łasice długoogonowe pozostawiają ślady łap o długości około 2,5 cm. Jeśli są one odciśnięte w błocie lub w śniegu, wówczas można bez problemu dostrzec wszystkie pięć palców zwierzęcia. W pozostałych przypadkach widoczne są tylko cztery palce na każdym odcisku łapy. Ślady zwierzęcia niosącego upolowaną zdobycz zazwyczaj są dość głębokie. Charakterystyczne, faliste wgniecenia w śniegu zostawia również ogon ssaka.
Łasice długoogoniaste wszystkie swoje potrzeby fizjologiczne załatwiają zazwyczaj w jednym miejscu usytuowanym niedaleko ich nory. Zwierzę wykorzystuje je do wspomnianego celu tak długo, jak to jest tylko możliwe.
Cechy wyróżniające
Łasica długoogoniasta odznacza się ciemnobrązowym umaszczeniem na grzbiecie oraz jaśniejszym na brzuchu. Jej cechą charakterystyczną jest też czarna końcówka ogona, który jest niemal tak długi jak połowa długości ciała zwierzęcia. Wewnętrzna strona łap ssaka ubarwiona jest jednolicie. Nie ma tam charakterystycznych dla gronostaja europejskiego białych linii.
Zachowanie
Rozmnażanie i rozwój
Okres godowy u łasic długoogonowych przypada w miesiącach letnich. W tym czasie osobniki obu płci kopulują ze sobą. Jednak zapłodniona wówczas komórka jajowa zagnieżdża się w macicy dopiero po upływie kilku miesięcy, a konkretnie w marcu. Przez następne kilka tygodni zarodki rozwijają się w bardzo szybkim tempie.
Młode przychodzą na świat po 10 miesiącach ciąży na przełomie kwietnia i maja, czyli w okresie największej dostępności małych ssaków będących głównym składnikiem diety łasic. Samica z reguły wydaje na świat od 5 do 8 młodych, których masa ciała tuż po urodzeniu wynosi zaledwie trzy gramy. Młode osobniki z początku są ślepe, a ich ciało pokrywa rzadka sierść. Oczy małych łasiczek otwierają się w wieku pięciu tygodni. Mniej więcej w tym samym czasie zwierzęta zaczynają też żywić się mięsem. Młode łasice długoogonowe stają się niezależne od matki kilka miesięcy po urodzeniu.
Zachowanie obronne
Największe zagrożenie dla łasic długoogonowych stanowią kojoty, lisy, rysie oraz wilki. Do odstraszania potencjalnych drapieżników wykorzystują wydzielinę z gruczołów zapachowych. Wtarta w trawę lub korę drzew substancja stanowi ostrzeżenie dla potencjalnych agresorów. Służy ona także ssakowi do oznaczania swojego terytorium.
W sytuacji zagrożenia łasice długoogonowe często ratują się ucieczką na drzewo. Po wspięciu się na odpowiednią wysokość zwierzęta chowają się między gałązkami i z ukrycia obserwują swojego wroga. Tam tkwią nieruchomo do momentu oddalenia się napastnika na bezpieczną odległość.
Uwieńczony czarną końcówką ogon także stanowi element strategii obronnej łasicy. Ta część ciała wyróżniająca się wyraźnie na tle całego umaszczenia zwierzęcia przyciąga wzrok drapieżników, które w pierwszej kolejności atakują właśnie ją. W ten sposób ssak zyskuje realną szansę na ucieczkę.
Dieta
Łasica długoogoniasta zalicza się do mięsożerców. Na potencjalne ofiary często wybiera zwierzęta o większych niż ona rozmiarach ciała. Ma doskonale rozwinięty zmysł węchu. Przy lokalizowaniu zdobyczy porusza głową na boki, próbując wyczuć odpowiedni zapach. Mniejsze ofiary uśmierca za pomocą ugryzienia w głowę. W unieszkodliwieniu większej zdobyczy pomaga jej natomiast strategia zaskoczenia. Najpierw niespodziewanie skacze na ofiarę, a następnie wgryza się w jej szyję, powodując uduszenie.
Łasice długoogonowe odżywiają się głównie świeżo upolowanymi gryzoniami, ptakami, a także gadami i płazami oraz ich jajami. W skład ich diety wchodzą również owady. Niektóre łasice polują też na nietoperze. Nierzadko jedzą także padlinę. Czasami uśmiercają więcej ofiar, niż są w stanie skonsumować. Złapaną zdobycz magazynują w specjalnych skrytkach. W praktyce rzadko ją jednak spożywają.
Młode łasice mają ogromny apetyt. W ciągu dnia są w stanie wchłonąć pokarm o łącznej masie wynoszącej połowę długości ich ciała. Dla porównania waga spożywanych przez dorosłe osobniki w trakcie doby zdobyczy jest równa około ⅓ masy ich ciała. Łasice mniejsze ofiary spożywają w całości. Po ich zabiciu zlizują krew z ciała. Po zdobyciu ptasiego jaja najpierw przenoszą je w bezpieczne miejsce. Potem odgryzają wierzch skorupki i wysysa zawartość. Matki często karmią ptasimi jajami młode.
Taksonomia
Pierwszy opis gatunku zatytułowany Mustela frenata datuje się na 1831 rok. Stworzył go Hinrich Lichtenstein. W 2021 roku, po szczegółowych badaniach, których wyniki opublikowano na łamach Journal of Animal Diversity, gatunek ten zaklasyfikowano do nowego rodzaju Neogale.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Miłość Boga poddana ciężkiej próbie – cz. 2: Sodoma i Gomora
- Czym są zmiany klimatyczne na Ziemi? Jaki jest w nich udział człowieka i jak możemy temu zaradzić?
- Mikroplastik – co to jest i jak wpływa na florę i faunę
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Long-tailed_weasel [dostęp: 14.10.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Tanis Coralee Leonhardi. Licencja: CC BY-SA 4.0.