Homo erectus – małpolud czy człowiek?

Ewolucjoniści uważają gatunek Homo erectus za ogniwo przejściowe między małpą i człowiekiem. Jednakże wielu paleontologów nie postrzega w ten sposób tych skamielin. Uważają, że ich niezwykłe cechy wcale nie są przejściowe, ale że są one po prostu wariantami cech ludzkich. Poza tym, zgodnie z oficjalną ewolucyjną historią, ludzie wyemigrowali z Afryki kilkaset tysięcy lat temu, a jednak niektóre ze skamielin Homo erectus znaleziono z dala od Afryki – na odizolowanych, odległych wyspach – a świeckimi metodami datowania obliczono ich wiek nawet na 1,9 miliona lat. A zatem powstała sprzeczność, której naukowcy nie potrafią wyjaśnić.

Historia Homo erectus

Pierwsze znaleziska Homo erectus to Człowiek jawajski i Człowiek pekiński^1,2 . W 1891 roku na wyspie Jawa słynnego odkrycia dokonał holenderski lekarz i anatom Eugène Dubois. Nazwał wówczas swoje znalezisko Pithecanthropus erectus. Człowiek jawajski składał się tylko z czaszki, kości udowej i zęba trzonowego. Wprawdzie czaszka i kość udowa były oddalone od siebie o około 15 metrów, ale Dubois uznał, że należą do tej samej osoby i natychmiast stwierdził, że znalazł formę przejściową. Wywnioskował to głównie na podstawie wydatnego łuku brwiowego i rozmiaru czaszki. Człowiek jawajski był mniejszy od przeciętnego współczesnego człowieka, jednak mieścił się on w ramach znanej odmiany ludzkiej. Kość udowa była identyczna jak u współczesnych ludzi.

Człowiek pekiński (Homo erectus pekinensis, dawniej Sinanthropus pekinensis) został odkryty w latach 1923-1937 podczas wykopalisk w pobliżu Pekinu^1,2. Skamieliny te otrzymały daty ewolucyjne od 680 tys. do 780 tys. lat^3,4. Ilość skamielin była następująca: 6 prawie kompletnych czaszek, 15 częściowych czaszek, 11 żuchw (szczęk), wiele zębów, kilka kości szkieletowych oraz duża liczba kamiennych narzędzi^1,2. W 1933 roku w tym samym miejscu w górnej jaskini znalezione zostały również współczesne ludzkie skamieniałości.

Następnie we wschodniej Afryce odkryto podobne skamieniałe czaszki, które pierwotnie nazwano Homo ergaster, jednak dziś uznaje się, że jest to afrykańska odmiana H. erectus. W 1984 r. z kolei, w pobliżu jeziora Turkana w Kenii, znaleziona została najbardziej kompletna skamieniałość H. erectus, znana jako Chłopiec z Nariokotome⁵. Jego czaszka podobna jest do H. erectus, a reszta ciała do współczesnego człowieka. Jest to szkielet chłopca w wieku około 10-12 lat, który – według większości badaczy – gdyby dorósł, osiągnąłby normalny ludzki wzrot około 180 cm. Ewolucyjny wiek tej skamieniałości wynosi około 1,6 miliona lat.

Później, w latach 1991-2005, odkryto grupę skamieniałości H. erectus w pobliżu miasta Dmanisi w Gruzji. Wiek szczątków oszacowano na około 1,8 miliona lat^2,6. Kontrowersje wywołała ekstremalna zmienność kształtu i wielkości czaszek. Ewolucjoniści przyznają, że gdyby czaszki nie zostały znalezione w tej samej warstwie skalnej i blisko siebie, z pewnością zostałyby zaliczone do różnych kategorii gatunkowych. Wygląd kilku czaszek sugeruje jakąś patologię chorobową.

Cechy charakterystyczne Homo erectus

A zatem jedyną prawie kompletną skamieniałością H. erectus jest chłopiec z Nariokotome, a zasadniczo cała historia H. erectus opiera się na około 300 bardzo fragmentarycznych skamieniałościach (głównie częściowych czaszkach, zębach i połamanych kościach).

Cechy charakterystyczne H. erectus to silnie pochylone czoło, wydatne wały nadoczodołowe, bardziej niż u typowych ludzi zwężone skronie, zredukowany podbródek, większe zęby, wysunięta do przodu szczęka (prognatyzm), a pojemność czaszki na dolnym końcu spektrum normalnych rozmiarów człowieka². Jednak objętość czaszki H. erectus nadal mieści się w tym samym zakresie, co u współczesnych ludzi.

Homo erectus w Australii i Chinach

W 1972 r. w rejonie jeziora Kow Swamp w północnej Wiktorii w Australii odkryto skamieniałe szczątki około 50 Aborygenów^2,7. Badacze opisali zestaw tak zwanych archaicznych cech ludzkich, które nie występowały w niedawnych czaszkach aborygeńskich, a które bardzo przypominały cechy H. erectus: pochylone czoła, wydatne wały nadoczodołowe, prognatyzm, duże zęby i minimalny podbródek. Naukowcy stwierdzili, że wiek tych skamieniałości – według standardów ewolucyjnych – jest bardzo niedawny: „Analiza morfologii czaszek ponad trzydziestu osób ujawnia przetrwanie cech Homo erectus w Australii aż do 10 000 lat temu”⁷.

Z kolei w 2006 r. w Mongolii odkryto szczytową część czaszki, której „analiza wykazuje podobieństwa do neandertalczyków, chińskiego Homo erectus i archaicznego Homo sapiens z Zachodu i Dalekiego Wschodu”⁸. Mongolska skamielina datowana jest na około 34 tys. lat – ponownie wiek bardzo niedawny.

A zatem wszystkie te skamieniałości zostały umieszczone w tym samym przedziale wiekowym, co bardzo niedawni anatomicznie współcześni ludzie, a to stwarza problem dla ewolucyjnej opowieści. Gdyby ich wiek oszacowano na jeden do dwóch milionów lat, z pewnością zostałyby uznane za H. erectus. Uważa się je jednak za zwykłe anomalie, aby utrzymać ewolucyjne twierdzenie, że tak zwane archaiczne cechy ludzkie zniknęły dawno temu.

Archaiczne cechy nadal występują

Na obszarze stanowiska archeologicznego Jebel Irhoud w Maroku, świeccy naukowcy odkryli ludzką czaszkę, której wiek określono na ponad 300 tys. lat, a jednocześnie opisano ją jako posiadającą „nowoczesne anatomicznie” cechy⁹. Wygląda więc na to, że ludzie podobni do H. erectus, o archaicznych cechach, i ludzie o anatomicznie nowoczesnych cechach żyli na Ziemi razem, nawet do bardzo niedawnej przeszłości. A co gorsza – z ewolucyjnego punktu widzenia – tak zwane cechy archaiczne, jak pochylone czoła, wydatne wały nadoczodołowe, prognatyzm i małe czaszki, nadal występują u żywych ludzi¹⁰.

Kultura i styl życia Homo erectus

Oprócz dowodów anatomicznych istnieją również liczne dowody archeologiczne świadczące o tym, że H. erectus był odmianą rodzaju ludzkiego. Wskazują one na to, że byli to ludzie bardzo inteligentni, wykazujący szeroki zakres zachowań ludzkich, między innymi²:

• Umiejętności językowe i komunikacyjne
• Budowa jednostek pływających i nawigacja morska
• Połów i przetwórstwo ryb
• Produkcja lin i wiązanie węzłów
• Produkcja odzieży ze skór zwierzęcych
• Produkcja włókien
• Produkcja biżuterii
• Produkcja narzędzi z kamienia i kości
• Obróbka drewna
• Skoordynowane polowanie i przetwarzanie dużej zwierzyny
• Rozwój zorganizowanych przestrzeni życiowych i zawodowych
• Kontrolowane użycie ognia i gotowanie
• Struktura społeczna i rodzinna
• Opieka nad osobami starszymi i słabymi
• Sztuka (figurki, petroglify, czerwona farba z ochry)

Coś tu nie pasuje…

Z powyższych informacji wynika poważny problem dla panującego modelu ewolucyjnej migracji człowieka. Model ten sugeruje, że ludzie zaczęli wyemigrowywać z Afryki dopiero około 100 tys. do 200 tys. lat temu. Skoro więc skamieniałości H. erectus znalezione zostały w Chinach i południowo-wschodniej Azji, zwłaszcza na odległych wyspach takich jak Jawa, oczywiste jest, że podróż przez długie odcinki na otwartym oceanie mogli odbyć jedynie inteligentni żeglarze, a nie małpoludy sprzed dwóch milionów lat.

Poza tym powszechnie uważa się, że początkową fazę ewolucji człowieka reprezentuje małpopodobny australopitek, który w znacznym stopniu pokrywa się w czasie z H. erectus. Jak więc jeden mógł być ewolucyjnym poprzednikiem drugiego, skoro współistnieli?

Homo erectus był człowiekiem

Większość danych pochodzących z zapisu kopalnego H. erectus wskazuje na to, że jest on odmianą rodzaju ludzkiego, tym bardziej, że tak zwane archaiczne cechy H. erectus nadal można znaleźć u ludzi. Zauważają to nawet ewolucjoniści. W niedawnym artykule stwierdzono: „Jeśli natkniesz się na Homo erectus na ulicy, możesz nie rozpoznać ich [sic] jako bardzo różniących się od ciebie”¹¹.

A zatem skoro ewolucyjna koncepcja jest niespójna i nielogiczna, to w jaki sposób H. erectus pasuje do historii opisanej w Biblii? Naukowcy zajmujący się kreacjonizmem spekulują na 3 sposoby:

1. H. erectus byli ludźmi pochowanymi w wyniku potopu w najwyższych warstwach skał osadowych.
2. Niektóre skamieniałości H. erectus mogły pochodzić od określonych grup ludzi, które rozproszyły się po potopie z wieży Babel – pomieszanie języków doprowadziło do powstania odosobnionych grup, a to z kolei do rozwinięcia się dużej liczby genetycznych linii rodowych z unikalnymi zestawami odmian cech, takich jak rozmiary szkieletu, kształt czaszki, kolor skóry.
3. W małych, odosobnionych populacjach mogły szybko zacząć się pojawiać anomalie genetyczne, co może stanowić wyjaśnienie niektórych szczególnych zmian w czaszkach H. erectus².

Biblijna historia dostarcza więc sensowniejszych podpowiedzi, kim mógł być H. erectus, w odróżnieniu od ewolucyjnej narracji, która, jak widać, jest naukowo błędna.

Przypisy

1. Lubenow, M. 2004. Bones of Contention. Grand Rapids, MI: Baker Books.
2. Rupe, C. and J. Sanford. 2017. Contested Bones. Waterloo, NY: FMS Publications.
3. Shen, G. et al. 2009. Age of Zhoukoudian Homo erectus determined with 26Al/10Be burial dating. Nature. 458: 198-200.
4. Devièse, T. et al. 2019. Compound-specific radiocarbon dating and mitochondrial DNA analysis of the Pleistocene hominin from Salkhit Mongolia. Nature Communications. 10: 274.
5. Brown, F. et al. 1985. Early Homo erectus skeleton from west Lake Turkana, Kenya. Nature. 316 (6031): 788-792.
6. Schwartz, J., H., I. Tattersall, and Z. Chi. 2014. Comment on “A Complete Skull from Dmanisi, Georgia, and the Evolutionary Biology of Early Homo.” Science. 344 (6182): 360.
7. Thorne, A. G. and P. G. Macumber. 1972. Discoveries of Late Pleistocene Man at Kow Swamp, Australia. Nature. 238: 316-319.
8. Coppens, Y. et al. 2008. Discovery of an archaic Homo sapiens skullcap in Northeast Mongolia. Comptes Rendus Palevol. 7 (1): 51-60.
9. Hublin, J.-J. et al. 2017. New fossils from Jebel Irhoud, Morocco and the pan-African origin of Homo sapiens. Nature. 546: 289-292.
10. Tomkins, J. P. 2019.Recent Humans with Archaic Features Upend Evolution.Acts & Facts. 48 (4): 15.
11. Moffat, I. A snapshot of our mysterious ancestor Homo erectus. Phys. org. Posted January 29, 2019, accessed August 12, 2019.

Opracowano na podstawie: J. P. Tomkins, „Homo erectus: the ape man that wasn’t”, Acts&Facts, Institute for Creation Research, październik 2019, s. 11-13.