Hirara amerykańska – hirara

Hirara amerykańska (Eira barbara) zwana też hirarą,  jest wszystkożernym reprezentantem rodziny łasicowatych (Mustelidae) zalicznym do podrodziny Guloninae. Występuje naturalnie na terenie Ameryki Północnej i Ameryki Południowej. To jedyny znany gatunek należący do rodzaju Eira.

Hirara amerykańska  jest średniej wielkości ssakiem, którego długość ciała wraz z ogonem wynosi około 117 cm. Zwierzę poluje zarówno na kręgowce, jak i bezkręgowce. Niekiedy żywi się także owocami. Populacja przedstawicieli tego gatunku od lat utrzymuje się na stabilnym, wysokim poziomie. Dlatego Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uważa hirarę za gatunek, któremu w najbliższym czasie nie grozi wyginięcie.

Opis

Hirara amerykańska ma długie i smukłe ciało. Zwierzę wygląda jak duża kuna lub mały rosomak. Dorosłe osobniki zazwyczaj osiągają długość od 56 do 71 cm. Sam puszysty ogon zwykle mierzy natomiast od 37 do 46 cm. Hirara w zależności od płci i wieku może ważyć od 2,7 do nawet 7 kg. Osobniki płci męskiej z reguły są większe i cięższe niż samice.

Hirary wyróżnia jednolite ubarwienie ciała. Tułów, kończyny oraz ogon zwierzęcia z reguły pokryte są krótką, brązową lub czarną sierścią. Głowę i szyję hirary amerykańskiej zdobi natomiast jaśniejsze, szare lub beżowe futro. Na piersi ssaka zazwyczaj można zaobserwować charakterystyczną żółtą lub pomarańczową plamę, której wielkość i kształt zależy od indywidualnych cech danego osobnika. Niektóre hirary są albinosami.

Palce na łapach zwierzęcia różnią się od siebie długością. Dzięki zlokalizowanym na nich krótkim zakrzywionym pazurom hirara amerykańska doskonale radzi sobie podczas wspinaczki po drzewach oraz stromych wzniesieniach. Na głowie zwierzaka znajdują się małe, zaokrąglone uszy. W okolicach pyszczka można natomiast zauważyć długie wibrysy. Oczy hirary na ogół są ciemne. Niekiedy jednak mogą mienić się niebieskawym lub zielonkawym odcieniem.

W okolicach odbytu zwierzęcia umiejscowione są gruczoły zapachowe. Hirara amerykańska wykorzystuje te narządy głównie do oznaczania swojego terytorium. Zwykle nie pełnią one natomiast funkcji obronnych.

Zasięg występowania i siedliska

Zasięg występowania hirary amerykańskiej obejmuje rozległe obszary Ameryki Południowej. Jak dotąd, obecności przedstawicieli tego gatunku na kontynencie południowoamerykańskim nie odnotowano jedynie w Chile i Urugwaju. Tylko sporadycznie można spotkać te ssaki na terytorium Argentyny i Brazylii (zwłaszcza we wschodnich rejonach tego kraju). Liczne populacje hirary amerykańskiej obserwuje się natomiast w Ameryce Środkowej. Reprezentanci tego gatunku zasiedlają tereny od północnego Meksyku po Panamę, a także wyspę Trynidad. Większość czasu spędzają w tropikalnych i subtropikalnych lasach, gdzie mają swoje siedliska. Nocą jednak zazwyczaj wychodzą na otwarte tereny w celu przemieszczenia się pomiędzy poszczególnymi fragmentami lasu. Mogą wówczas przemierzyć dystans około 6 km. Niekiedy spotyka się je również na terenach uprawnych i plantacjach.

Podgatunki

Wyodrębnia się siedem podgatunków hirary amerykańskiej:

1. Eira barbara barbara (występuje w północnej Argentynie, Paragwaju, zachodniej Boliwiii, środkowej i południowej Brazylii);
2. Eira barbara inserta (zasiedla tereny od Gwatemali do środkowej Kostaryki);
3. Eira barbara madeirensis (bytuje na obszarach od zachodniego Ekwadoru do północnej Brazylii);
4. Eira barbara peruana (żyje na wschodnich zboczach And w Peru i Boliwii);
5. Eira barbara poliocephala (spotyka się ją we wschodniej Wenezueli, w Trynidadzie, Gujanie oraz północno-wschodniej Brazylii);
6. Eira barbara senex (zasiedla środkowy Meksyk aż po północne granice Hondurasu);
7. Eira barbara sinuensis (występuje od Panamy i Kolumbii do północnego Ekwadoru i zachodniej Wenezueli).

Zachowanie i dieta

Hirary amerykańskie wykazują się wzmożoną aktywnością w ciągu dnia. Niektóre osobniki żerują jednak po zapadnięciu zmroku. Z reguły prowadzą samotniczy tryb życia, choć niekiedy tworzą grupy rodzinne złożone z samicy i jej dorosłego potomstwa. Przedstawicieli tego gatunku zalicza się do zwierząt wszystkożernych. W skład ich diety wchodzą małe ssaki, ptaki, jaszczurki oraz owady. Niekiedy żywią się także owocami oraz miodem.

Zwierzęta odznaczają się słabym wzrokiem. W lokalizowaniu potencjalnej zdobyczy pomaga im doskonale rozwinięty zmysł węchu. W trakcie polowania nie stosują żadnych wyspecjalizowanych taktyk myśliwskich. Po dostrzeżeniu obecności ofiary w pobliżu ruszają za nią w pościg.

Hirary na ogół przemieszczają się po ziemi lub skaczą z drzewa na drzewo. W utrzymaniu równowagi pomaga im szeroki ogon. Zwierzęta są doskonałymi pływakami. Jednak w miarę możności unikają kontaktu z wodą. Niekiedy są one nosicielami pasożytów, takich jak choćby zaliczany do kolcogłowów robak Pachysentis gethi.

Hirary amerykańskie na swoje siedliska wybierają zazwyczaj nory w ziemi lub dziuple wydrążone w drzewach. Terytorium przeciętnego osobnika z reguły obejmuje  obszar o powierzchni do 24 km². Hirary wykazują tendencję do gromadzenia zapasów. Zjadają miąższ zebranych wcześniej niedojrzałych bananów pozostawionych w spiżarniach aż do momentu osiągnięcia przez nie odpowiedniego smaku i konsystencji.

Rozmnażanie

Hirary amerykańskie mogą rozmnażać się przez cały rok, Ruja samicy trwa od 3 do 20 dni. Młode rodzą się po około 67 dniach od momentu zapłodnienia. Zwykle w jednym miocie przychodzi na świat od jednego do trzech maluchów. Samica opiekuje się nimi samodzielnie przez niecały rok.

Młode tuż po przyjściu na świat są ślepe i głuche. Ich ciała pokryte są gęstą czarną sierścią. W tym czasie ich waga oscyluje na poziomie około 100 g. Do otwarcia oczu dochodzi najpóźniej około 47 dnia życia. Matka karmi swoje potomstwo mlekiem przez niewiele ponad trzy miesiące. Jednak już dwumiesięczne hirary są w stanie jeść stały pokarm. Po opuszczeniu gniazda przez młode osobniki samica uczy je polować, przynosząc im ranne ofiary. Pełne usamodzielnienie młodych zwierząt następuje w 10 miesiącu życia.

Ochrona

W ostatnich latach notuje się systematyczny spadek liczebności populacji hirar amerykańskich. Tendencje te obserwuje się zwłaszcza na terenie Meksyku. Mimo to gatunek ten nie jest zagrożony wyginięciem. Dlatego uznawany jest za gatunek najmniejszej troski.

Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:

• Śmierć kliniczna – dowód na życie pozagrobowe?
• Ruchy tektoniczne – czym są i jak kształtują nasz świat? Co czeka na nas w przyszłości?
• Zjawiska nadprzyrodzone i paranormalne kontra nauka – część II

Źródło

1. https://en.wikipedia.org/wiki/Tayra [dostęp: 10.10.2024].

© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Ninahale. Licencja: CC BY-SA 4.0.