Ibis siwopióry (Threskiornis melanocephalus), jest gatunkiem ptaka brodzącego, którego zalicza się do rodziny ibisowatych (Threskiornithidae). Występuje naturalnie przede wszystkim na terenie Azji Południowej i Południowo-Wschodniej. Zasiedla obszary rozciągające się w pasie od Indii aż po Japonię. Jest to jedyny ptak z rodziny ibisowatych, który ma białe upierzenie na tułowiu i czarne w okolicach szyi i głowy. Do innych charakterystycznych cech zwierzęcia należą także czarne łapy i zakrzywiony w dół dziób. Okres lęgowy ptaka przypada na czas pory deszczowej.
Ibis siwopióry jest doskonale przystosowany do życia w różnych warunkach środowiskowych. Zazwyczaj żeruje na mokradłach. Obecność tego ptaka można także zaobserwować na innych terenach. Dotyczy to zarówno dziewiczych obszarów leśnych i polnych, jak i terytoriów przekształconych przez człowieka.
Opis
Ibis siwopióry zalicza się do ptaków o dość dużych rozmiarach ciała. Dorosłe osobniki mogą osiągać długość nawet do 76 cm. Jest to zatem jeden z największych ptaków wodnych żyjących w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej. Ciemny, zagięty dziób oraz czarna szyja i głowa kontrastują z białym upierzeniem ibisa. Ogony dojrzałych ptaków z reguły pokrywają jasnoszare pióra, które w okresie lęgowym stają się ciemniejsze. W tym czasie zmienia się także kolor upierzenia szyi i głowy. Za szyją często pojawia się charakterystyczna, czerwona lub różowa plama, a także niewielkie kępki białych piór. Głowa natomiast zyskuje delikatny, niebieski odcień. Ibisy w okresie rozrodczym mają także zabarwioną na czerwono nagą skórę pod skrzydłami.
U ibisów siwopiórych nie występuje dymorfizm płciowy. Samce i samice mają podobną budowę ciała i taki sam kolor upierzenia. Młode osobniki różnią się jednak od dorosłych. Zazwyczaj można je łatwo rozpoznać po brązowych plamkach na grzbiecie i skrzydłach, a także po jasnoszarych piórach na szyi.
Ibisy siwopióre zazwyczaj nie wydają żadnych odgłosów. Jest to spowodowane brakiem rozwiniętych narządów głosowych. Tylko w okresie godowym można usłyszeć ciche pomruki ze strony zalecających się do siebie samców i samic.
Występowanie i siedlisko
Zasięg naturalnego występowania ibisa siwopiórego rozciąga się na takie kraje jak: Bangladesz, Kambodża, Chiny, Hongkong, Indie, Indonezja, Malezja, Birma, Nepal, Pakistan, Filipiny, Rosja, Sri Lanka, Tajlandia i Wietnam. Wielu przedstawicieli tego gatunku można również spotkać w Japonii, Korei Południowej, Laosie i Mongolii.
Ptak najczęściej buduje gniazda i wychowuje młode na terytorium Indii, Nepalu, Sri Lanki i Birmy. Gniazduje także w Kambodży, Indonezji, Malezji, Tajlandii i Wietnamie. Jednak na terenach tych państw w ostatnich latach systematycznie spada liczebność populacji ibisa siwopiórego. Podobna sytuacja ma też miejsce na Sumatrze, gdzie obecnie można natknąć się jedynie na pojedynczych przedstawicieli tego gatunku.
Ibis siwopióry nie jest zbyt wybredny w aspekcie wyboru siedlisk. Może gniazdować i żerować zarówno na naturalnie ukształtowanych terenach, jak i obszarach przekształconych na skutek działalności rolniczej czy przemysłowej. Zasiedla okolice m.in. brzegów rzek, miejskich jezior, mokradeł słodkowodnych i słonowodnych, kanałów irygacyjnych, pól uprawnych i pastwisk. Ptaka można także nierzadko spotkać w pobliżu oczyszczalni ścieków oraz wysypisk śmieci.
Na preferencje ibisów co do wyboru konkretnego miejsca gniazdowania wpływa głównie pora roku. W lecie najczęściej można je spotkać w pobliżu ugorów i naturalnych mokradeł. W okresie monsunowym na ogół szukają natomiast pożywienia na polach uprawnych oraz pastwiskach. W porze suchej częściej korzystają z otwartych ścieków.
Na terenach pokrytych w większości lasami ibisy pozostają niemal przez cały rok w okolicy mokradeł. Także na bardziej zurbanizowanych obszarach ptaki preferują podmokłe grunty. Nierzadko można je także zaobserwować na otwartych przestrzeniach.
Ibisy budują gniazda w większych skupiskach. Zazwyczaj gniazdują w pobliżu mokradeł, na tych samych terenach, gdzie swój okres lęgowy mają także czaple. Ptaki do budowy gniazd wykorzystują zazwyczaj trawę oraz gałęzie. Osobniki żyjące w miastach gniazdują zazwyczaj na starych drzewach. Rośliny te służą im także do noclegu.
Przeprowadzone badania nad aktywnością ibisów siwopiórych wykazały, że ptaki te poświęcają niemal połowę dnia na poszukiwanie pożywienia. Dużo czasu w ciągu doby zajmuje im też odpoczynek.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Czym są zmiany klimatyczne na Ziemi? Jaki jest w nich udział człowieka i jak możemy temu zaradzić?
- Miłość Boga poddana ciężkiej próbie – cz. 2: Sodoma i Gomora
- Czy Biblia wyjaśnia epokę lodowcową?
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Black-headed_ibis [dostęp: 03.10.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Hari Krishnan. Licencja: CC BY-SA 4.0.