Milnesium tardigradum jest jednym z najpowszechniej występujących gatunków niesporczaka. Można go spotkać na wszystkich kontynentach, a także w wodach morskich i oceanicznych (występuje również w wodach wokół Antarktydy). Żyje na terenach o zróżnicowanych warunkach geograficznych i klimatycznych. Reprezentantów tego gatunku cechuje zdolność do przechodzenia w stan kryptobiozy, czyli tzw. życia ukrytego. Dzięki temu są w stanie przetrwać nawet najbardziej niesprzyjające warunki środowiskowe. W organizmach Milnesium tardigradum wykryto nieznane dotąd osmolity. Naukowcy przypuszczają, że odpowiadają one za sprawny przebieg procesu kryptobiozy u tych niesporczaków.
Pierwszy opis Milnesium tardigradum opracowano w 1840 roku. Jego autorem był francuski zoolog i agronom Louis Michel François Doyère.
Morfologia
Ciało Milnesium tardigradum jest symetryczne, a jego przeciętna długość oscyluje na poziomie około 0,7 mm. Od tułowia odchodzi osiem odnóży (po cztery z każdej strony). Każde z nich zakończone jest charakterystycznymi pazurkami.
Na podstawie wykonanych przez Europejską Agencję Kosmiczną analiz badawczych wykazano, że Milnesium tardigradum odznacza się wyjątkową odpornością na promieniowanie. W ramach przeprowadzonego w 2007 roku eksperymentu kilku przedstawicieli tego gatunku wysłano w przestrzeń kosmiczną, gdzie były narażone na działanie promieniowania oraz temperatur bliskich zeru bezwzględnemu. W takich ekstremalnych warunkach udało się przetrwać trzem osobnikom Milnesium tardigradum.
Metabolizm niesporczaków w stanie kryptobiozy spowalnia do niewykrywalnego poziomu. W tym czasie większość czynności życiowych ulega przerwaniu.
Odżywianie
Dieta Milnesium tardigradum jest zróżnicowana. Niesporczak ten zalicza się gatunków drapieżnych. Na ogół żywi się drobnymi glonami, wrotkami albo nicieniami, Czasem poluje też na inne, mniejsze niesporczaki.
Siedlisko
Milnesium tardigradum zasiedla przede wszystkim środowiska wodne. Występuje na masową skalę zwłaszcza w wodach morskich i oceanicznych. Można go spotkać zarówno w głębinach wodnych, jak i strefach przybrzeżnych. Zamieszkuje także terytoria lądowe.
Dokładne zbadanie pełnego zasięgu występowania Milnesium tardigradum jest utrudnione z uwagi na problemy z taksonomią tego gatunku. Nie bez znaczenia jest też brak szczegółowych danych na temat trybu życia tych niesporczaków.
Rozmnażanie i rozwój
Milnesium tardigradum w większości przypadków rozmnaża się płciowo. Udowodniono też, że przedstawiciele tego gatunku są zdolni do wydawania potomstwa przez tzw. dzieworództwo (czyli bez konieczności zapłodnienia jaj). Niewiele wiadomo na temat częstotliwości rozmnażania ani terminów, w których przypada okres godowy niesporczaków. Osobniki poddawane obserwacjom naukowym przeprowadzanych w warunkach laboratoryjnych nie wykazywały bowiem zachowań rozrodczych.
Samice składają do 12 jaj, z których po upływie od 1 do 2 tygodni wylęgają się młode osobniki. Larwy na poszczególnych etapach rozwojowych nie ulegają przeobrażeniom. Kilkukrotnie przechodzą jednak proces linienia. Na czas trwania poszczególnych faz tego procesu wpływa przede wszystkim dostępność pożywienia. Larwy Milnesium tardigradum mogą pozostawić zrzuconą wylinkę w różnych miejscach. Niekiedy w jej wnętrzu stwierdza się obecność jaj.
Zauważono, że jaja i osobniki we wczesnych stadiach rozwojowych są bardzo wrażliwe na zmiany temperatury. Wraz z upływem czasu zdolność dojrzewających larw do przetrwania trudnych warunków środowiskowych zwiększa się. Staje się to możliwe dzięki ostatecznemu ukształtowaniu kluczowych struktur komórkowych oraz zaawansowanych mechanizmów naprawczych.
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Milnesium_tardigradum [dostęp: 09.09.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Schokraie E, Warnken U, Hotz-Wagenblatt A, Grohme MA, Hengherr S. Licencja: CC BY 2.5.
