Pewne świerszcze – podrodzina Trigonidiinae zamieszkująca wyspę Barro Colorado w Panamie – w zadziwiająco perfekcyjny sposób potrafią umknąć głodnym nietoperzom. Znakomitą strategię ratowania życia odkryli naukowcy z Uniwersytetu Bristolskiego w Wielkiej Brytanii i Uniwersytetu w Grazu w Austrii.
Stuprocentowa skuteczność świerszczy
Pośród ustawicznych odgłosów dżungli pasikoników co jakiś czas odzywają się również nietoperze. Gdyby świerszcze nie były wyposażone w jakieś narzędzie służące do unikania bycia wykrytym przez nietoperzowy sonar podczas lotu nocą, niechybnie wszystkie te owady wyginęłyby. Jednak wyniki badań wskazują na specyficzne cechy pozwalające świerszczom na robienie uników1.
Gdy świerszcze usłyszą sygnał sonaru nietoperza o określonej głośności, przestają latać i opadają. Reagują tylko „na ultradźwięki powyżej progu wysokiej amplitudy”2. W ten sposób odróżniają odgłosy nietoperzy od pasikoników i innych dźwięków. Próg wysokiej amplitudy wyklucza wszystkie dźwięki pasikoników.
Z drugiej strony bardzo niska czułość świerszczy uniemożliwia im reagowanie na dźwięki pasikoników o podobnie wysokich częstotliwościach dźwiękowych i ultradźwiękowych. Każdy wzrost czułości spowodowałby nieustanne rejestrowanie wielu fałszywych alarmów pasikoników1. Świerszcze nie mogłyby wtedy w ogóle latać!
Precyzyjne co do głośności i odległości
Głośność sonaru nietoperza, która powoduje, że świerszcze przerywają lot i opadają, to dokładnie 85 decybeli. Jest to głośność, która odpowiada nietoperzowi znajdującemu się dokładnie w odległości 7 metrów od świerszcza. Jest to dokładna maksymalna odległość, na jakiej nietoperze wykryłyby echa świerszczy1.
A zatem świerszcze w sposób perfekcyjny ignorują odgłosy pasikoników, zwracając jednocześnie szczególną uwagę na odgłosy nietoperzy. Autorzy badania napisali:
„Ich klasyfikator jest podwójnie optymalny, przy 0% fałszywych alarmów i 100% odpowiedzi na odgłosy wskazujące na wykrycie ich przez echolokujące drapieżniki”1.
Kto dostroił świerszcze?
Kto wyznaczył świerszczom próg wysokiej amplitudy? I kto nauczył je, na jakiej dokładnie odległości echolokacja nietoperzy wykryje ich maleńkie ciała? Gdyby miał to zrobić dobór naturalny, to ile świerszczy musiałoby zostać wcześniej zjedzonych i jak te pożarte przez nietoperze świerszcze poinformowałyby żywych krewniaków o tym, co w ich życiu nie zadziałało?
A może to po prostu doskonały Bóg stworzył doskonałe świerszcze?
Przypisy
- Romer, H. and M. Holderied. 2020. Decision making in the face of a deadly predator: high-amplitude behavioural thresholds can be adaptive for rainforest crickets under high background noise levels. Philosophical Transactions of the Royal Society B: Biological Sciences. 375(1802).
- Staff Writer. Eavesdropping crickets drop from the sky to evade capture from bats. University of Bristol Press Release. Posted on Bristol.ac.uk May 8, 2020; dostęp: 9.08.2022.
Opracowano na podstawie: B. Thomas, „Jungle crickets use sophisticated design to avoid bats”, opublikowane na icr.org 26 maja 2020.
