Lingula to rodzaj ramienionogów należący do gromady Lingulata. Jak wiele innych z tej gromady, Lingula zbudowana jest z dwóch prostych muszli i długiego, mięsistego ogona. Zamieszkuje jamy w piaszczystych dnach przybrzeżnych i żywi się poprzez filtrowanie detrytusu z wody. Można ją rozpoznać po rzędzie trzech otworów, przez które pobiera wodę i wydala ją.
Anatomia i morfologia
Lingula chroni swoje narządy wewnętrzne w muszli, z wyjątkiem długiego, mięsistego ogona (lub nóżki), który wystaje z końca muszli. Skorpuka składa się z dwóch niemal identycznych, brązowych lub mosiężnych płyt, które często mają zielonkawy lub niebieskawy odcień. Muszle są połączone mięśniami, a tworzone są przez dwa fałdy płaszcza: jeden na grzbiecie, a drugi na brzuchu zwierzęcia. Skorupki składają się z chityny, białka i fosforanu wapnia, zawierają około 50% materiału organicznego. Zewnętrzna powierzchnia pokryta jest cienką, błyszczącą warstwą białka. Wysoka zawartość materiału organicznego sprawia, że muszla jest stosunkowo miękka i elastyczna.
Przednia część muszli jest kwadratowa (lub ścięta), a tylna zwęża się w miejscu, z którego wystaje stylik (ogon). Ten punkt, zwany wierzchołkiem, jest najstarszą częścią muszli. Krawędzie skorupki są otoczone chitynowymi szczecinkami, krótkimi po bokach, dłuższymi z przodu, które pomagają w utrzymaniu dostępu jamy ciała do wody.
Po śmierci linguli szczelina zamyka się, a szczecinki mogą zniknąć.
Muszla młodego osobnika nie zmienia się znacznie, dodaje materiał głównie z przodu i mniej po bokach, a na powierzchni widać wiele linii.
Muszla brzuszna jest nieco dłuższa i bardziej wypukła.
Ogon
Nóżka (wygląda jak ogon) jest długim, białym przedłużeniem ciała, które wyrasta z wierzchołka muszli, a nie, jak u ramienionogów stawowych, ze specjalnego otworu w muszli grzbietowej. Na końcu stylika skóra wydziela lepki śluz, który przywiera do cząsteczek podłoża, tymczasowo przytrzymując zwierzę na dnie morskim. Bardzo gruby, nieprzezroczysty naskórek (kutikula) jest przymocowany do białego mięśnia wewnątrz za pomocą cienkiej warstwy tkanki łącznej. Włókna mięśniowe są przyczepione do tkanki łącznej i mają układ spiralny. W środku mięśnia znajduje się niewielki otwór w kształcie rurki, który biegnie wzdłuż całej jego długości. Ten otwór pozostaje w połączeniu z jamą ciała wewnątrz muszli.
Narządy wewnętrzne
Jajniki samic Linguli mają drobnoziarnistą strukturę i kolor od brązowego do pomarańczowego. Gonady męskie są gruboziarniste i kremowobiałe.
Rozmnażanie
Sezon lęgowy gatunków takich jak Lingula anatina trwa od lata do jesieni i rozmnażają się corocznie.
Taksonomia
Lingula została opisana w 1791 roku przez Jeana Guilllaume’a Bruguière’a.
Ekologia
Lingula zamieszkuje pionowe jamy w miękkim mule. Przednią część ciała kieruje ku górze. Rzęski na lofoforze tworzą przepływ przez jamę płaszcza, co zapewnia dostarczanie pokarmu i tlenu. Choć Lingula jest jednym z najbardziej euryhalicznych (gatunek znoszący różny stopień zasolenia środowiska) ramienionogów, toleruje jedynie umiarkowane zmiany zasolenia i preferuje środowisko morskie.
Możliwość spożycia
Lingula jest spożywana w różnych częściach świata, na przykład w Wietnamie. Ponieważ żyje w mule, przed jedzeniem musi być najpierw oczyszczona w świeżej wodzie. Najbardziej popularną częścią do jedzenia jest nóżka. Lingula jest również poddawana procesowi fermentacji.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Leszcz
- Salpa
- Atraks – podkopnik – ptasznik australijski
- Butlonos zwyczajny – butlonos – delfin butelkonosy
- Rybonogi – między rybami a płazami
- Czy zdobywanie przez bakterie odporności na antybiotyki można uznać za przykład ewolucji?
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Lingula_(brachiopod) [dostęp: 04.09.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Drow_male. Licencja: CC BY-SA 3.0.
