Kiang tybetański, kiang (Equus kiang) to gatunek dużego ssaka z rodziny koniowatych. Zamieszkuje górskie łąki i krzewiaste tereny.
Charakterystyka
Kiang to największy dziki osioł. Osiąga średnią wysokość w kłębie 140 cm. Wzrost waha się od 132 do 142 cm, a długość ciała wynosi od 182 do 214 cm. Ogon ma od 32 do 45 cm długości. Samce ważą 350–400 kg, samice 250–300 kg.
Kiang tybetański ma dużą głowę, wypukły nos i krótko przyciętą, stojącą grzywę. Jego sierść latem jest czerwonobrązowa, a zimą ciemnobrązowa. Letnia sierść ma 1,5 cm, a zimowa jest dwa razy dłuższa. Nogi, brzuch i wnętrza uszu są białe. Przez grzbiet biegnie ciemnobrązowy pasek, który kończy się na ogonie zakończonym kępką włosów.
Zasięg i siedlisko
Kiang zamieszkuje obszary od gór Kunlun po Himalaje. Głównie żyje w Chinach, ale około 2500–3000 osobników spotyka się w Indiach, a mniejsze grupy w Nepalu. Stada kiangów tybetańskich żyją na alpejskich łąkach i stepach, na wysokościach od 2700 do 5300 m n.p.m. Preferują płaskowyże, szerokie doliny i niskie wzgórza z bogatą roślinnością.
Zachowanie i ekologia
Kiang tybetański jest roślinożerny. Żywi się głównie trawami i roślinami turzycowatymi, szczególnie gatunkami ostnicy. Zimą lub na suchych terenach zjada także krzewy i zioła. Wodę najczęściej czerpie z roślin lub topniejącego śniegu, bo na Wyżynie Tybetańskiej wodopoje są rzadkością.
Kiangi tworzą czasem duże stada, ale są one nietrwałe. Składają się z młodych samców lub matek z młodymi. Starsze samce żyją samotnie, broniąc swojego terytorium przed rywalami. Mogą być agresywne, ale zwykle odstraszają rywali jedynie groźną postawą, kładąc uszy po sobie i rycząc.
Rozmnażanie
Kiangi tybetańskie rozmnażają się od końca lipca do końca sierpnia. Starsze samce krążą wokół samic gotowych do rozrodu, a przed kopulacją je gonią.
Ciąża trwa od siedmiu do dwunastu miesięcy. Zazwyczaj rodzi się jedno źrebię. Samice mogą zajść w ciążę niemal od razu po porodzie, ale częściej rodzą co dwa lata.
Źrebięta ważą do 35 kg i mogą chodzić już po kilku godzinach. Wiek dojrzałości płciowej nie jest znany, ale prawdopodobnie wynosi trzy lub cztery lata, jak u blisko spokrewnionych gatunków.
Kiangi żyją do 20 lat w naturalnym środowisku.
W kulturze
Przyrodnik Chris Lavers sugeruje, że opowieści o kiangach mogły inspirować legendy o jednorożcach. Pierwsza taka wzmianka pojawia się w „Indice”, dziele greckiego lekarza Ktezjasza.
Ekai Kawaguchi, japoński mnich, który podróżował po Tybecie w latach 1900–1902, pisał:
„Kiang to nazwa, jaką Tybetańczycy nadają dzikiemu koniowi z północnych stepów. To właściwie gatunek osła. To silne zwierzę, bardzo szybkie. Ma ciekawy zwyczaj kręcenia się w kółko, gdy zbliży się do człowieka. Nawet z odległości dwóch kilometrów zaczyna się obracać, co chwilę zatrzymując się, by spojrzeć na człowieka zza własnego ramienia, jak lis. Ostatecznie podchodzi bardzo blisko. Gdy jest już blisko, wygląda na przestraszonego i przy najmniejszym ruchu ucieka, tylko po to, by znów się zatrzymać i obejrzeć. Kiedy myślisz, że odszedł daleko, okazuje się, że zatoczył koło i znów jest blisko, by z ukrycia przyjrzeć się nieznajomemu.”
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Dwa rodzaje kreacjonizmu
- Grawitacja – jak działa i jakie ma znaczenie?
- Satelity Starlink – czym są i co warto o nich wiedzieć?
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Kiang [dostęp: 03.10.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Jaqcques.pire. Licencja: CC BY-SA 3.0.
