Czy Jezus zniósł Prawo Boże?

Paweł z Tarsu napisał o Jezusie Chrystusie, że: „pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach” (Ef 2,15). Słowo „prawo” ma w Biblii wiele znaczeń, na przykład odnosi się do Pięcioksięgu Mojżeszowego (Łk 24,44), do Dekalogu Bożego (Jk 2,10-12; Rz 7,7), do żydowskiego systemu religijnego (J 1,17; Dz 18,13-15), do prawa ceremonialnego (Hbr 7,12; Łk 2,23-24)¹. Jakie prawo Jezus pozbawił mocy i znaczenia?

Prawo moralne

Czy słowa apostoła Pawła mogły dotyczyć Dekalogu Bożego, a więc prawa moralnego? Nie, gdyż zaprzeczyłby samemu sobie, skoro na innym miejscu napisał o Dekalogu: „Czy więc przez wiarę obalamy Prawo? Żadną miarą! Tylko Prawo właściwie ustawiamy. (…) jedynie przez Prawo zdobyłem znajomość grzechu. Nie wiedziałbym bowiem, co to jest pożądanie, gdyby Prawo nie mówiło: Nie pożądaj. (…) Prawo samo jest bezsprzecznie święte: święte, sprawiedliwe i dobre jest też przykazanie” (Rz 3,31; 7,7.12 BT).

Bóg obwieścił Dziesięć Przykazań (Wj 20,1.22) i zapisał je na kamiennych tablicach (Wj 24,12; 31,18; 32,16), co było znamienne, gdyż w starożytności na kamieniu wykuwano tylko treści, które uważano za aktualne na wieki. Dekalog zawiera nakazy moralne (Wj 20,3-17), a przykazania moralne istniały już przed grzechem (Rz 4,15). Dekalog ujawnia grzech (Rz 7,7). Przekroczenie Dekalogu jest grzechem (1J 3,4). Kto łamie choćby tylko jedno z dziesięciu przykazań, ponosi „winę za wszystkie” (Jk 2,10).

Mojżesz złożył Dekalog w Arce Przymierza (Pwt 10,5). Dziesięć Przykazań Bożych wciąż obowiązuje, jak czytamy w Nowym Testamencie (1Kor 7,19; Jk 2,10). Na podstawie przykazań Bożych będziemy sądzeni (Jk 2,12). Wiara w Jezusa utwierdza przykazania Boże, a nie obala (Rz 3,31). Bóg okazał „wielkość i wspaniałość Prawa” w Jezusie Chrystusie (Iz 42,21). Zachowując przykazania z miłości i lojalności do Boga, otrzymujemy błogosławieństwo Boże (Jk 1,25).

Prawo ceremonialne

Mojżesz spisał zakon rytualny (Wj 24,4.7; Pwt 31,24) i przekazał go Lewitom (Pwt 31,25-26), którzy złożyli go obok Arki Przymierza (Pwt 31,26), co podkreślało jego tymczasowy charakter. Zakon ceremonialny został dodany do Dekalogu z powodu grzechów (Ga 3,19). Prawo ceremonialne nakazywało składać ofiary za grzech, gdyż zapowiadało ofiarę Mesjasza za nasze grzechy.

Chrystus swoją śmiercią na krzyżu „skreślił zapis dłużny obciążający nas nakazami” (Kol 2,14 BT), dlatego prawo ceremonialne przeminęło (Kol 2,14-16) i już nie obowiązuje (1Kor 7,19). Wiara w Jezusa obala zakon ceremonialny (Ef 2,15). Chrystus pozbawił go mocy (Ef 2,15), dlatego nieprzestrzeganie go nie powoduje grzechu (Rz 4,15). Nie podlegamy osądowi z tego powodu (Kol 2,16) ani nie ma błogosławieństwa prawa ceremonialnego (Ga 5,6).

Porównanie obu praw

Porównanie tekstów biblijnych o Dekalogu z tymi o prawie ceremonialnym wyjaśnia, czemu ten sam Paweł z Tarsu chwalił Prawo Boże jako „święte, sprawiedliwe i dobre” (Rz 7,12), a zarazem napisał, że Jezus pozbawił prawo przykazań mocy (Ef 2,15). Apostoł nie przeczył sobie. Prawo moralne jest ponadczasowe, gdyż odzwierciedla Boży charakter, ale prawo ceremonialne było tymczasowe, gdyż wskazywało na Mesjasza.

Prawo Boże jest przewodnikiem do Chrystusa i punktem odniesienia dla moralności (Ga 3,24-25), dlatego pozostaje aktualne dla wyznawców Jezusa, który powiedział: „Jeśli Mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie” (J 14,15 BW), „Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten Mnie miłuje; a kto Mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i objawię mu samego siebie” (J 14,21 BW), „Jeśli przykazań moich przestrzegać będziecie, trwać będziecie w miłości mojej, jak i Ja przestrzegałem przykazań Ojca mego i trwam w miłości Jego” (J 15,10 BW).

Apostoł Paweł zwrócił uwagę na rolę, jaką ma właściwe zrozumienie roli Prawa Bożego. Napisał: „Wiemy zaś, że Prawo jest dobre, jeśli je ktoś prawidłowo stosuje” (1Tm 1,8 BT). Dr Samuele Bacchiocchi w swojej analizie Prawa Bożego słusznie zauważył: „Niezrozumienie tego, że Paweł odrzuca Prawo jako metodę zbawienia, ale utrzymuje, że jest ono standardem moralnego życia chrześcijańskiego stanowi korzeń dla braku zrozumienia jego postawy względem Prawa Bożego ogólnie, a wobec szabatu szczególnie”².

Przestrzeganie przykazań nie zbawia. Z grzechów zbawia tylko sprawiedliwość Chrystusa (Tt 3,5)³. Ale czy zna Boga ten, kto lekceważy Dekalog Boży? Apostoł Jan napisał: „A z tego wiemy, że Go znamy, jeśli przykazania Jego zachowujemy. Kto mówi: Znam Go, a przykazań Jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma. Lecz kto zachowuje Słowo Jego, w tym prawdziwie dopełniła się miłość Boża. Po tym poznajemy, że w Nim jesteśmy. Kto mówi, że w Nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował” (1J 2,3-6 BW).

Zapraszamy także do przeczytania podobnych tematycznie artykułów:

• Tydzień i szabat – wynalazek babiloński czy żydowski?
• Dlaczego tydzień liczy siedem dni?
• Monoteizm abrahamowy – ewenement w historii religii

Przypisy

1. Zachariasz Łyko, Zasady Pisma Świętego, Warszawa 2009, s. 113-151.
2. Samuele Bacchiocchi, Sabbath Under Crossfire, Berrien Springs 1998, s. 257.
3. Jonatan Dunkel, Apokalipsa: Proroctwa o czasach końca, Mszczonów 2023, s. 279.

© Źródło zdjęcia głównego: Canva.