Australopithecus sediba – nasz przodek czy wymarła małpa?

Gdy w zawalonej jaskini Malapa w Republice Południowej Afryki odkryte zostały skamieniałości naczelnych, doniesienia prasowe głosiły o odnalezieniu ogniwa pośredniego między małpą a człowiekiem^1,2. Skamielina otrzymała nazwę Australopithecus sediba. Czy jednak ten kandydat na naszego przodka wykazuje cechy przejściowe? Czy odkryty został w warstwach ziemi znacznie niżej położonych od tych, w których odnajduje się dowody istnienia ludzi?

Wiek A. sediba a wiek szczątków ludzkich

W czasopiśmie Science z 8 września 2011 r. naukowcy napisali, że wiek skamieniałości Australopithecus sediba – który według ich wyliczeń wynosi prawie dokładnie 1,977 miliona lat – czyni z nich poważnych kandydatów na przodków ludzi³. Stwierdzili, że żadne szczątki kopalne ludzi nie są starsze niż 1,9 miliona lat, a zatem A. sediba istniał rzekomo 77 000 lat przed ludźmi.

Jednak w warstwach ziemi poniżej miejsca, w którym odkryto A. sediba, odnalezione zostały prawdziwe, rozpoznawalne ludzkie szczątki, których wiek ewolucjoniści oszacowali na ponad 1,977 miliona lat. Antropolog Marvin Lubenow, odpowiadając na nagłówki związane z A. sediba z 2010 roku, napisał w zamieszczonym w internecie artykule:

“Wymieniam trzy skamieniałości z Kenii i Tanzanii, datowane przez ewolucjonistów na ponad 2 miliony lat, które morfologicznie [na podstawie kształtu] są nie do odróżnienia od współczesnych ludzi. Ponadto wymieniam co najmniej 18 skamieniałości Homo erectus, datowanych przez ewolucjonistów na okres od 1,75 do 2 milionów lat. Nowsze odkrycia Homo obejmują szczękę z Etiopii i żuchwę z Malawi, obie datowane na 2,3 miliona lat”⁴.

Są też inne dowody na istnienie człowieka przed A. sediba. Stwierdzono, że słynne odciski stóp z Laetoli w tanzańskim tufie wulkanicznym zostały wykonane przez stopy identyczne z ludzkimi^5,6. Wiek odcisków oceniono na 3,7 miliona lat, czyli na długo przed A. sediba. Jednak pomimo wyraźnie ludzkiego kształtu stopy, ślady te przypisano wymarłym małpom!

Ponadto w Etiopii znaleziono skamieniałą kość ludzkiej stopy, tj. czwartą kość śródstopia, której wiek określono na trzy miliony lat. Naukowcy porównali tę kość z kośćmi współczesnego człowieka, szympansa i goryla⁷. I choć analiza wykazała, że ta kość idealnie pasuje do człowieka i że absolutnie nie pasuje do małp człekokształtnych, naukowcy stwierdzili, że jest to kość stopy wymarłej małpy⁸.

Dłoń małpy vs. narzędzia kamienne

Innym faktem kłócącym się z twierdzeniami ewolucjonistów jakoby A. sediba był przodkiem ludzi jest jego dłoń. Zgodnie z datowaniem naukowców pierwsze narzędzia kamienne pojawiły się 2,6 miliona lat temu⁹, a o ile wiadomo, jedynie ludzie wytwarzają narzędzia kamienne¹⁰. Jednak ręce A. sediba nie nadawały się do wyrobu narzędzi. Kości jego palców były długie i zakrzywione – w tym długi i chudy kciuk – a ich zestawienie z górną kończyną dowodzi, że ten wymarły przedstawiciel naczelnych był przystosowany do huśtania się między drzewami⁹. Unikalna ręka A. sediba nie wygląda ani jak ręka współczesnej małpy, ani współczesnego człowieka, ani jak jakakolwiek stopniowa zmiana między nimi.

Czy człowiek mógł wyewoluować z A. sediba?

Trzymając się swoich twierdzeń odnośnie A. sediba, naukowcy orzekli, że jeśli chodzi o wspomniane wyżej ludzkie kości, ślady stóp i narzędzia kamienne, to „ich wiek jest niepewny”³. Czy to jest uczciwe? Ale nawet jeśli te ludzkie kości, ślady i artefakty nie pochodziłyby od Homo, to czy jest w ogóle taka możliwość, żeby A. sediba przeewoluował w człowieka w ciągu 77 000 lat? Według naukowców wymagałoby to wykształcenia co najmniej poniższych cech³:

• zwiększenia rozmiaru i organizacji mózgu;
• skrócenia twarzoczaszki (wystająca jama ustna i nos);
• zwiększenia rozmiaru ciała;
• biomechanicznej reorganizacji miednicy do lokomocji;
• względnego wydłużenia kończyn dolnych;
• zwiększenia dwunożnej charakterystyki stopy (łuk podłużny);
• zaistnienia potencjału wykorzystania i produkcji narzędzi.

W ciągu zaledwie 77 000 lat miałyby nastąpić te wszystkie zmiany w wyniku przypadkowych mutacji?

Wniosek

Tak naprawdę żadna ilość czasu nie jest wystarczająca, aby w pełni ukształtowana małpa mogła siłami natury zostać przekształcona w człowieka. Natura sama nie buduje skomplikowanej maszynerii, co potwierdza nauka obserwacyjna – upływ czasu jest przyczyną rozkładu, a nie budowy¹¹. Australopithecus sediba nie jest brakującym ogniwem. Posiadał odrębny, unikalny zestaw cech fizycznych. Nie wykazywał cech przejściowych między małpą a człowiekiem. Był to po prostu wymarły gatunek małpy.

Przypisy

1. Potter, N. Evolutionary ‘Game Changer’: Fossil May Be Human Ancestor. ABC News. Posted on abcnews.go.com September 8, 2011; dostęp: 20.04.2022.
2. Kluger, J. Rethinking Human Origins: Fossils Reveal a New Ancestor on the Family Tree. Time Science. Posted on time.com September 8, 2011; dostęp: 20.04.2022.
3. Pickering, R. et al. 2011. Australopithecus sediba at 1.977 Ma and Implications for the Origins of the Genus Homo. Science. 333 (6048): 1421-1423.
4. Lubenow, M. The Problem with Australopithecus sediba. Answers in Genesis. Posted on answersingenesis.org August 11, 2010; dostęp: 20.04.2022.
5. Raichlen, D. A. et al. 2010. Laetoli Footprints Preserve Earliest Direct Evidence of Human-Like Bipedal Biomechanics. PLoS One. 5 (3): e9769.
6. Crompton, R. H. Human-like external function of the foot, and fully upright gait, confirmed in the 3.66 million year old Laetoli hominin footprints by topographic statistics, experimental footprint-formation and computer simulation. Journal of the Royal Society Interface. Published online before print July 20, 2011.
7. Ward, C. V., W. H. Kimbel and D. C. Johanson. 2011. Complete Fourth Metatarsal and Arches in the Foot of Australopithecus afarensis. Science. 331 (6018): 750-753.
8. Thomas, B. 2011. “Lucy’s” New Foot Bone Is Actually Human. Acts & Facts. 40 (4): 17.
9. Kivell, T. L. et al. 2011. Australopethecus sediba Hand Demonstrates Mosaic Evolution of Locomoter and Manipulative Abilities. Science. 333 (6048): 1411-1417.
10. Bell, Sir Charles. 1852. The Fourth Bridgewater Treatise on the Power, Wisdom, and Goodness of God as Manifested in the Creation: The Hand; Its Mechanism and Vital Endowments as Evincing Design, 5th ed. London: John Murray, 1.
11. Sanford, J. C. 2005. Genetic Entropy and the Mystery of the Genome. Lima, NY: Ivan Press, 96.

Opracowano na podstawie: B. Thomas, „Evolutionary “Game Changer” Doesn’t Change Anything”, Acts&Facts, Institute for Creation Research, grudzień 2011, s. 16-17.