Tubulanus superbus jest typem wstężnicy. Występuje w północnym Atlantyku, Morzu Północnym i Morzu Śródziemnym, od strefy przybrzeżnej aż do głębokości około 80 metrów, na piaszczystym lub żwirowym podłożu.
Opis
Tubulanus superbus może osiągnąć długość nawet do 75 cm, choć jest bardzo wąski – jego szerokość wynosi tylko około 5 mm. Ciało jest cylindryczne i stopniowo zwęża się ku tyłowi.
Charakterystyczne dla Tubulanus superbus jest ubarwienie: jaskrawa czerwień, czerwonobrązowy lub ciemnobrązowy kolor z białymi lub żółtawymi liniami wzdłuż grzbietu, boków i brzucha oraz białe pierścieniei wokół ciała.
Przednie trzy pierścienie są szeroko rozmieszczone, a tylne znajdują się bliżej siebie. Zwierzę to ma parę narządów zmysłu po bokach w przedniej części ciała, ale brak u niego gruczołów wydzielających śluz na głowie. Gatunek ten jest podobny do Tubulanus annulatus, lecz w przeciwieństwie do niego nie posiada białej linii na brzuchu. Często jest otoczony śluzem, do którego przyklejają się drobinki piasku i inne małe elementy.
Występowanie i siedlisko
Tubulanus superbus pochodzi z północno-wschodniego Atlantyku, można go znaleźć też w wodach morskich od Grenlandii i Skandynawii aż po Wyspy Brytyjskie oraz wybrzeża Francji i Morze Śródziemne. Chociaż czasem można go spotkać w strefie międzypływowej, częściej występuje jednak w miękkich osadach na dnie morskim, takich jak piasek i żwir, na głębokościach dochodzących do 80 metrów.
Ekologia
Tubulanus superbus porusza się po morskim dnie, wykorzystując rzęski, które pozwalają mu ślizgać się po śluzie.
Jest drapieżnikiem, padlinożercą i wszystkożercą. Gdy napotka ofiarę, owija ją i unieruchamia śluzem oraz toksycznymi wydzielinami. Następnie ofiara jest połykana w całości, a w przypadku większych zdobyczy, wydzielane są przez T. superbus soki trawienne, rozpuszczające tkanki ofiary, które następnie zasysa do otworu gębowego w postaci półstrawionych resztek.
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Tubulanus_superbus [dostęp: 24.09.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: P. Beckers, R. Loesel, T. Bartolomaeus. Licencja: CC BY 2.5.
