Młoda Ziemia – dowody geologiczne

Większość osób jest przekonana, że potrzeba milionów lat, aby mogły się uformować warstwy skalne. Jest to założenie od wielu lat przekazywane społeczeństwu przez media i szkolne podręczniki, a przez to traktowane jako pewnik. Jednak w rzeczywistości, przy odpowiednich warunkach, skały dowolnego rodzaju mogą i tworzą się szybko. W tym artykule przedstawiamy cztery mocne dowody geologiczne, które wskazują na to, że skały na Ziemi są dość młode, a wiek naszej planety bliższy jest 6000 lat a nie kilku miliardom.

1. Szybkie tempo erozji

Zgodnie z empirycznymi pomiarami obecnego tempa erozji, skały liczące miliony lat nie powinny nawet istnieć, jeśli są odsłonięte na powierzchni Ziemi. Świeccy geolodzy przyznają, że współczesne procesy erozyjne przebiegają tak szybko, że kontynenty już dawno powinny zostać zredukowane do poziomu morza¹. Niedawne badania potwierdziły, że wychodnie skalne (skały widoczne nad ziemią) ulegają erozji w średnim tempie około 12 metrów na milion lat². Oznacza to, że czas potrzebny do całkowitej erozji większości kontynentów wynosiłby mniej niż 50 milionów lat. Skoro więc kontynenty są bardzo stare, dlaczego wciąż znajdują się nad poziomem morza? Samo ich istnienie w połączeniu z tempem erozji świadczy o młodości naszej planety i prawdziwości biblijnego przekazu.

2. Szybkie osadzanie łupków ilastych i wapieni przez ruch wody

Świecka nauka od dawna twierdzi, że skały osadowe powstawały powoli na przestrzeni wieków – że jakoby powolne tempo osadzania się glinianych i wapiennych osadów ze stojącej wody jest argumentem przemawiającym za bardzo starą Ziemią.

Owszem, możemy dziś zaobserwować glinę osadzającą się ze stojącej wody, ale badane przez nas skały nie powstały w ten sposób. Glina, najpowszechniejszy osad na Ziemi, nie osadza się powoli ze stojącej wody, tworząc skały. Skały bogate w glinę, takie jak łupki i mułowce, często wykazują drobne laminacje lub cienkie warstwy, które tworzą się tylko przez poruszającą się wodę, a nie stojącą. Ostatnie dowody empiryczne pokazują, że laminowane gliny muszą być osadzane w środowiskach energetycznych poprzez ruch wody³. Drobno laminowane gliny obecnie rzadko powstają, ponieważ aktywność biologiczna (bioturbacja) zwykle niszczy cienkie warstwy.

Podobnie rzecz się ma, jeśli chodzi o warstwy wapienia. Takie skały węglanowe stanowią od 20 do 25% wszystkich warstw osadowych na kontynentach Ziemi. Niektóre z nich mają nawet ponad 900 metrów grubości⁴. Uniformitaryści przez lata twierdzili, że grube warstwy węglanowych skał powstawały ze stojącej wody przez miliony lat, jednak okazało się to nieprawdą.

Badania w korytach potwierdziły, że błoto węglanowe nie osadza się powoli, ale osadzane jest szybko przez działanie fal i prądu. Eksperymenty laboratoryjne pokazują, że woda płynąca z prędkością od 25 do 50 centymetrów na sekundę tworzy zmarszczki i laminowane warstwy węglanowego błota identyczne jak te obserwowane w skałach węglanowych⁵.

Wyniki tych badań są zgodne z przewidywaniami geologów kreacjonistów, którzy interpretują mułowce, łupki i prawie wszystkie skały osadowe jako osady, które powstały szybko w wyniku trwającego rok potopu⁶.

3. Brak śladów upływu czasu między warstwami

Kiedy patrzymy na skały osadowe i różne megasekwencje, które tworzą, najczęściej widzimy warstwy ułożone jak naleśniki – każda równoległa do warstw poniżej i powyżej. W warstwach osadowych niewiele wskazuje na ogromne ilości brakującego czasu, o którym mówią świeccy geolodzy. Granice między warstwami często rozciągają się na dziesiątki, a nawet setki kilometrów we wszystkich kierunkach.

Świeccy naukowcy często umieszczają setki tysięcy lub miliony lat między równoległymi jednostkami sedymentacyjnymi, takimi jak granica między Formacją Hermit Shale w Wielkim Kanionie a leżącym nad nim piaskowcem Coconino⁷. Jednak kontakt między tymi konkretnymi warstwami jest prawie idealnie płaski we wszystkich kierunkach na dziesiątki kilometrów. Gdzie są żleby i nierówna topografia, które powinny być wynikiem erozji na przestrzeni setek tysięcy lat?

Również wapień Redwall i piaskowiec Tapeats zostały osadzone niemal idealnie płasko w całym Wielkim Kanionie. Poza tym Tapeats rozciąga się na większą część Ameryki Północnej i prawie wszędzie jego podstawa jest powierzchnią prawie płaską. Jak to możliwe, żeby po tak długim czasie erozji pozostały tak płaskie powierzchnie? Zamiast tego dowody wskazują na szybkie przepłukiwanie i erozję – gdy podobne do tsunami fale przepływają przez kontynenty, tworząc te płaskie powierzchnie – po których niemal natychmiast następuje odkładanie się nowych warstw osadowych.

4. Głęboko w płaszczu Ziemi istnieją płyty „zimnej” subdukcji

Jednym z najsilniejszych dowodów na poparcie katastroficznego medelu tektoniki płyt, niekontrolowanej subdukcji i szybkiego ruchu płyt podczas potopu jest obraz tomografii sejsmicznej, który przedstawia zimną subdukowaną litosferę oceaniczną głęboko w płaszczu Ziemi. Gdyby te płyty litosferyczne przemieszczały się zaledwie kilka centymetrów rocznie, jak twierdzą świeccy naukowcy, to powinny były już dawno zasymilować się z gorącym płaszczem i nie wykazywać tak silnych kontrastów gęstości (wskazujących na znacznie niższą temperaturę) z otaczającym materiałem. Niska temperatura płyt litosferycznych wskazuje, że uległy one szybkiemu przemieszczeniu zaledwie tysiące lat temu.

Dr Jake Hebert, fizyk, podsumował wyniki tomografii płaszcza Ziemi w następujący sposób:

„Tomografia sejsmiczna ujawniła pierścień gęstych skał na dnie płaszcza. Ponieważ jego lokalizacja odpowiada mniej więcej obrzeżom Oceanu Spokojnego, wydaje się, że reprezentuje subdukowaną skorupę oceaniczną. Wewnątrz tego pierścienia zimnej skały znajduje się bryła mniej gęstej skały, która wydaje się być ściśnięta w górę w kierunku skorupy. Jeśli założyć, że gęstość zimnego pierścienia jest porównywalna z gęstością otaczającego go materiału – co jest najprostszym założeniem – wówczas okazuje się, że pierścień ten jest o 3000 do 4000°C zimniejszy niż znajdująca się wewnątrz niego bryła. Jest to całkowicie nieoczekiwane w konwencjonalnym modelu tektoniki płyt, ponieważ opuszczenie płyty do podstawy płaszcza może zająć około 100 milionów lat. Można by się więc spodziewać, że w tak długim czasie takie różnice temperatur wyrównają się. Jednak w katastroficznym modelu tektoniki płyt takiej różnicy temperatur można oczekiwać, jeśli płyta szybko przemieściła się do płaszcza zaledwie kilka tysięcy lat temu”⁸.

Powyższe odkrycia potwierdzają niekontrolowaną subdukcję i szybki ruch płyt⁹, co mogło nastąpić jedynie w wyniku globalnej katastrofy – ogólnoświatowego potopu – w nie aż tak odległej przeszłości, bo około 4500 lat temu.

Wniosek jest taki, że Ziemia jest młoda.

Te cztery silne dowody geologiczne pokazują, że Ziemia ma zaledwie tysiące lat – zgodnie z tym, jak przedstawia to Biblia i zawarte w niej genealogie. Prawda jest taka, że nie ma żadnych empirycznych dowodów, które mogłyby temu zaprzeczyć. Jedynie nieobiektywne interpretacje, oparte na nieweryfikowalnych założeniach, takie jak daty radioizotopowe, na których tak bardzo opiera się świecka nauka¹⁰, nadal przemawiają za starą Ziemią. Jednak w rzeczywistości skały nie wykazują wieku liczonego w milionach lat. Żyjemy na młodej planecie.

Przypisy

1. Blatt, H., G. Middleton, and R. Murray. 1980. Origin of Sedimentary Rocks, 2nd ed. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall, Inc.
2. Portenga, E. W. and P. R. Bierman. 2011. Understanding Earth’s eroding surface with 10Be.GSA Today. 21 (8): 4-10.
3. Schieber, J., J. Southard, and K. Thaisen. 2007. Accretion of Mudstone Beds from Migrating Floccule Ripples. Science. 318 (5857): 1760-1763.
4. Boggs Jr., S. 2006. Principles of Sedimentology and Stratigraphy, 4th ed. Upper Saddle River, NJ: Pearson/Prentice Hall, 159-167.
5. Schieber, J. et al. 2013. Experimental Deposition of Carbonate Mud from Moving Suspensions: Importance of Flocculation and Implications For Modern and Ancient Carbonate Deposition. Journal of Sedimentary Research. 83 (11): 1026-1032.
6. Snelling, A. 2009. Earth’s Catastrophic Past, vol. 2. Dallas, TX: Institute for Creation Research, 493-499.
7. Moshier, S. and C. Hill. 2016. Missing Time: Gaps in the Rock Record. In The Grand Canyon, Monument to an Ancient Earth: Can Noah’s Flood Explain the Grand Canyon? C. Hill et al., eds. Grand Rapids, MI: Kregel Publications, 99-107.
8. Hebert, J. 2017. The Flood, Catastrophic Plate Tectonics, and Earth History. Acts & Facts. 46 (8): 11-13.
9. Baumgardner, J. R. 2003. Catastrophic Plate Tectonics: The Physics Behind the Genesis Flood. In Proceedings of the Fifth International Conference on Creationism. R. L. Ivey Jr., ed. Pittsburgh, PA: Creation Science Fellowship, 113-126.
10. Cupps, V. R. 2019. Rethinking Radiometric Dating: Evidence for a Young Earth from a Nuclear Physicist. Dallas, TX: Institute for Creation Research.

Opracowano na podstawie: T. Clarey, „Four geological evidences for young Earth”, Acts&Facts, Institute for Creation Research, czerwiec 2019, s. 10-12.