Czy istnieją biologiczne dowody na niedawne stworzenie życia?

Podczas jednej z moich częstych wizyt w biurze dyrektora liceum, jego indywidualna opieka dostarczyła mi lekcję życia, o której nigdy nie zapomniałem. Jego słowa brzmiały: „Myślisz, że masz rację!” Oczywiście, że myślałem, że mam rację. Czy ktoś, kto uważałby, że się mylili, nie zmieniłby zdania, a potem natychmiast pomyślałby, że ma rację?

Rozmyślania z perspektywy biologa

Teraz, kiedy jestem dorosłym biologiem, nadal uważam, że mam rację. W sposób nieunikniony oznacza to, że nie zgadzam się z opiniami niektórych osób – jest to cena, którą ja i oni płacą za bycie myślącymi istotami ludzkimi. Myślę, że mam rację, gdy wierzę, że astrologowie nie mogą poznać przyszłości, że kapłani nie mogą stworzyć rzeczywistego ciała i krwi Chrystusa podczas mszy i że geolodzy nie mogą tak naprawdę wiedzieć z całą pewnością, że życie na ziemi istnieje od miliardów lat.

Jeśli chodzi o wiek życia, nie ma żadnego człowieka, który by tam był i widział jak ziemia została stworzona, a zatem musimy polegać na interpretacji dowodów. Co ciekawe, istnieje jedna relacja naocznego świadka, zapisana przez Niego samego na kamieniu. Czwarte przykazanie w Księdze Wyjścia, w rozdziałach 20 i 31, zawiera to, co Bóg napisał własnym palcem: „bo w sześciu dniach stworzył Pan niebo i ziemię, a dnia siódmego odpoczął i wytchnął” (Księga Wyjścia 31:17 PBW). Może nie mamy tu podanej dokładnej daty stworzenia, ale słowa te dostarczają odpowiedzi na pytanie, jak długo to trwało, przynajmniej według Boga.

Biblijne stworzenie życia

Biblia zawiera dane dotyczące tego, kiedy nastąpiło stworzenie życia. Wymagają one zsumowania wieku, w którym ojcowie mieli dzieci, i znalezienia uzasadnionego punktu wyjścia, od którego można by zacząć odliczanie. Ponadto istnieją rzeczy, takie jak genealogia Jezusa sięgająca aż do Adama (Ewangelia Łukasza 3:23-38), które wiążą się z bardziej starożytnymi genealogiami. Uczeni wymyślili wiele różnych sposobów dodawania liczb, ale ci, którzy trzymają się takich rzeczy jak logika i dane, mają trudności z uzyskaniem biblijnej daty stworzenia dalszej niż kilka tysięcy lat temu.

Czy jako biolog uważam, że dane naukowe zmierzają w tym samym kierunku? Prosta odpowiedź brzmi: tak. Wiem, że jest to równoznaczne z herezją dla tych, którzy uważają, że mają rację, twierdząc, że życie ma miliardy lat. Jednak gdy uważnie przyglądam się najbardziej informacyjnym danym, widzę, że dowody naukowe, przynajmniej w mojej dziedzinie, są dość zgodne z zapisem biblijnym. Jeśli chcesz wiedzieć, ile coś ma lat, to przede wszystkim powinieneś na to spojrzeć. Właściwym miejscem do rozpoczęcia badań nad powstaniem życia jest spojrzenie na żywe stworzenia.

Spójrzmy więc na pięć rodzajów dowodów pochodzących od żywych (i martwych) stworzeń, aby przekonać się, co sugerują na temat wieku życia. Zacznijmy od dinozaurów, ponieważ wszyscy wiedzą, że są fajne i że żyły dziesiątki milionów lat temu… z wyjątkiem mnie i niektórych innych osób, które patrzą na dowody, jakie dinozaury po sobie zostawiły.

Dowód 1 – Starożytne cząsteczki biologiczne¹

Dr Mary Schweitzer zrobiła coś, czego każda inna osoba wiedząca o dinozaurach kopalnych nie zrobiłaby. Wzięła fragment kości dinozaura i umieściła go w roztworze, który rozpuścił minerały. Zasadniczo jest to podobne do klasycznego eksperymentu polegającego na wkładaniu kości z kurczaka do octu. Kiedy mineralny składnik kości rozpuści się w occie, pozostanie składnik białkowy i można wtedy zawiązać kość w supeł, nie łamiąc jej. Problem w tym, co zrobiła dr Schweitzer, polega na tym, że wszyscy wiedzą, że w kościach dinozaurów nie może pozostać żaden składnik białkowy, ponieważ białka nie przetrwają dziesiątek milionów lat.

Białka, DNA i inne duże cząsteczki biologiczne są rozkładane przez wodę, tlen i inne chemikalia. Ponadto są one rozkładane przez promieniowanie i chociaż w ciągu dnia nie ma dużo promieniowania, to w ciągu milionów lat naprawdę się ono sumuje. Przynajmniej teoretycznie nie powinno być białka w kościach dinozaurów, jeśli mają one dziesiątki milionów lat. Oczywiście teoria nie jest tym samym, co obserwacja, ale kiedy badamy nowożytne kości, ich białka rozpadają się. Prawdopodobne jest więc, że również w przeszłości białka w kościach ulegały rozpadowi.

Wiedząc, że w kościach dinozaurów nie powinno być białek, trudno sobie wyobrazić szok, gdy dr Schweitzer poinformowała, że ​​w jej próbkach kości dinozaurów jest bardzo dużo białka. Najbardziej rozsądnym wyjaśnieniem wydaje się być to, że kości te nie mają milionów lat. Jednak niektórzy naukowcy, w tym dr Schweitzer, sugerują, że być może białka zostają zakonserwowane w obecności żelaza lub gdy są związane z mineralną częścią materiału kostnego. Te wyjaśnienia wydają się dość optymistyczne. Ponadto nie tylko białko zostało znalezione związane ze skamielinami, ale znaleziono również inne cząsteczki biologiczne, a ja wraz z kilkoma kolegami zgromadziłem na ten temat setki artykułów z recenzowanej literatury naukowej. Przynajmniej z mojej perspektywy jako biologa, sugerowanie, że białka i inne cząsteczki biologiczne przetrwały pochowane w ziemi przez dziesiątki milionów lat, jest równoznaczne z twierdzeniem, że stał się cud.

Dowód 2 – Mutacje²

Co jakiś czas litery chemiczne w cząsteczkach DNA ulegają zmianom. Zmiany te nazywane są mutacjami i mogą być spowodowane chemicznym uszkodzeniem DNA, infekcjami wirusowymi, promieniowaniem lub błędami w kopiowaniu DNA. Mutacje są problemem, ponieważ DNA zawiera przepisy na to, jak, kiedy i gdzie wytwarzać białka w naszym ciele. Jeśli przepisy te zmienią się losowo, sprawy mogą potoczyć się bardzo źle.

Dobrą rzeczą jest to, że informacje zakodowane w naszym DNA są niezwykle solidne, więc przez większość czasu mutacje nas nie zabijają, przynajmniej nie natychmiast. Kiedy mutacja jest naprawdę zła, to osoba, która ją ma, najczęściej umiera, dlatego nie jest ona przekazywana jej dzieciom. Ale co z mutacjami, które są trochę negatywne, ale cię nie zabijają? Są to tak zwane mutacje „prawie neutralne” i chociaż nie zabijają ludzi od razu, nie są usuwane przez dobór naturalny, a zatem gromadzą się w ludzkim DNA.

Różnie się szacuje, jeśli chodzi o to, jak szybko kumulują się mutacje, ale zwykle przebiegają one powyżej 100 mutacji na osobę na pokolenie. Dobrze, że większość mutacji jest prawie neutralna, ale nadal uważa się, że mają one niewielki kumulacyjny negatywny wpływ. Przy obecnym tempie mutacji przepisy na niezbędne białka w naszym ciele zostaną nieuchronnie zepsute do tego stopnia, że nie będziemy w stanie przeżyć.

Uważa się, że ludzie doświadczają czegoś, co nazywa się „katastrofą błędów”, co oznacza, że mutujemy tak szybko, że rasa ludzka nie może trwać wiecznie. Prawdopodobnie to samo tyczy się innych organizmów. A skoro nie możemy trwać wiecznie, to jak długo możemy trwać? Czas pokaże, ale miliony lat wydają się zbyt optymistyczne. Wydaje się zatem przygnębiająco oczywiste, że ludzie i inne organizmy prawdopodobnie nie istniały przez miliony lat i raczej nie przetrwają zbyt wiele tysięcy lat dłużej. Nawet niewierzący powinni mieć nadzieję, że Jezus wkrótce przyjdzie i dokona nowego stworzenia. W przeciwnym razie mamy niewielką nadzieję na przyszłość.

Dowód 3 – Nieprawdopodobne hybrydyzacje³

Ogrodnik pracujący w ogrodach botanicznych w Oxfordzie około 1670 r. zauważył kilka młodych drzewek, których nigdy wcześniej nie widział. Okazało się, że te nowe drzewa były wynikiem hybrydyzacji jaworów amerykańskich, Platanus occidentalis i platanów orientalnych, Platanus orientalis, których rodzimy zasięg rozciąga się od Bałkanów po Iran.

Może to nie robi wielkiego wrażenia, w końcu są to drzewa tego samego rodzaju i nie wydaje się, aby bardzo się od siebie różniły, ale gatunki te zwykle rosną w odległości większej niż 5000 km od siebie. Przypuszcza się, że kontynenty, z których pochodzą, oddzieliły się ponad 50 milionów lat temu, a zatem gatunki te powinny być na swoich różnych ścieżkach ewolucji przez dziesiątki milionów lat. Jest to rodzaj okresu, który darwiniści zazwyczaj przywołują, aby wyjaśnić ewolucję ludzi, szympansów, małp Starego i Nowego Świata od jakiejś prymitywnej małpy.

Pomysł, że dwa organizmy mogłyby zostać rozdzielone przez tysiące kilometrów i dziesiątki milionów lat, a jednak nadal mogą się krzyżować, wydaje się niewiarygodny i bardziej nieprawdopodobny z perspektywy darwinowskiej niż z biblijnej. Istnieją alternatywne i bardziej rozsądne wyjaśnienia. Najbardziej oczywistym wytłumaczeniem jest to, że te dwa gatunki nie zostały rozdzielone przez dziesiątki milionów lat. Może to wynikać z tego, że życie nie ma milionów lat. Mogło być też tak, że jawor amerykański został przetransportowany w stosunkowo niedalekiej przeszłości z Bliskiego Wschodu do dzisiejszych Stanów Zjednoczonych. A może jawor amerykański został przetransportowany na Bliski Wschód. W obu przypadkach nie ma 50 milionów lat.

Wyjaśnienia mające na celu utrzymanie idei milionów lat stają się coraz bardziej heroiczne w miarę odkrywania coraz większej liczby nieoczekiwanych hybrydyzacji, które nie są trudne do znalezienia. Na przykład męskie osobniki jaguara z Nowego Świata będą łączyć się w pary z samicami lwów ze Starego Świata, aby spłodzić zdrowe jagliony.

Dowód 4 – Wymienne części⁴

Komórki wszystkich organizmów pełne są różnorodnych nanomaszyn, które wykonują wszystkie czynności niezbędne do utrzymania komórek przy życiu. Czy te maszyny molekularne, które działają z niewiarygodną prędkością i wydajnością, wyglądają, jakby ewoluowały w różnego rodzaju organizmach przez setki milionów lub miliardy lat?

Wyobraź sobie, że jeździsz Fordem Focusem z uszkodzonym zespołem reflektorów. Zaskakujące byłoby dowiedzieć się, że reflektor można zastąpić innym z poprzedniego modelu Focusa i absurdalną rzeczą byłoby wierzyć, że można go zastąpić reflektorem z Forda Model-T. Jednakże dokładnie tego rodzaju zamienność widzimy w komórkach.

Dobrym przykładem jest maszyna molekularna o nazwie Signal Recognition Particle (SRP), która odgrywa istotną rolę w produkcji białek znajdujących się w błonach. SRP składa się z odcinka RNA – cząsteczki podobnej do DNA – i kilku białek. Okazuje się, że białko i RNA składające się na SRP są wymienne wśród niezwykle szeroko zakrojonej gamy organizmów. Ludzkie białka SRP tworzą funkcjonalne SRP po połączeniu z RNA Xenopus laevis (żaby) lub Drosophila (muchy). Zastąpienie jednego głównego składnika SRP Canis familiaris (psa) pojedynczym dużym białkiem SRP bakterii Escherichia coli sprawia, że SRP funkcjonuje pod każdym względem, z wyjątkiem wiązania się z receptorem retikulum endoplazmatycznym. Odpowiednie białko SRP psa może wiązać się z RNA będącym częścią SRP E. coli.

Tego rodzaju dane dobrze wyjaśnia model, w którym projektant wykorzystuje standardowe części do tworzenia różnych maszyn, a maszyny te nie rozeszły się w czasie. Pomysł, że współczesne psy i bakterie oddzieliły się od wspólnego przodka miliard lub więcej lat temu i przeszły niezwykłe zmiany niezbędne do spłodzenia organizmów, które obserwujemy dzisiaj, a które mimo wszystko zachowują wymienne części molekularne, wydaje się niewiarygodny. W porównaniu z tym, niedawne stworzenie życia wydaje się całkiem rozsądne. Zarówno jedno, jak i drugie wymaga cudów, ale zachowanie wymiennych części przez miliard lat wydaje się być bardzo długim i złożonym cudem w porównaniu z niedawnym stworzeniem.

Dowód 5 – Węgiel C-14⁵

Datowanie radiometryczne jest powszechnie postrzegane jako jeden z najsilniejszych argumentów, że życie ma miliony lub miliardy lat. W technice tej stężenia niestabilnych izotopów atomowych i ich produktów pochodnych powstałych podczas rozpadu powinny wskazywać wiek próbki. Ponieważ uważa się, że izotopy te rozpadają się ze stałą szybkością, próbka z bardzo małą ilością niestabilnego izotopu i dużą ilością produktów pochodnych powinna być stara.

Najbardziej oczywistym izotopem do pomiaru wieku rzeczy biologicznych jest węgiel C-14. Jest on bardzo podobny do zwykłego węgla, który znajdujemy w diamentach, graficie i substancjach chemicznych tworzących żywe stworzenia, z tą różnicą, że ma dwa dodatkowe neutrony w jądrze.

Węgiel C-14 rozpada się dość powoli, dlatego połowa węgla C-14 w próbce zniknie po około 5700 latach. Po kolejnych 5700 latach zniknie połowa pozostałego węgla C-14 i tak dalej co każde kolejne 5700 lat. Po około dwudziestu 5700-letnich przyrostach (114 000 lat) w próbce pozostanie tylko jedna milionowa część oryginalnego węgla C-14. Ponieważ już na samym początku jest go bardzo mało, zanim próbka osiągnie wiek ponad 100 000 lat, powinno być – przynajmniej teoretycznie – za mało węgla C-14 do zmierzenia.

I w tym miejscu zaczyna robić się ciekawie. Okazuje się, że węgiel C-14 został zmierzony w węglu i innych próbkach biologicznych, które miałyby mieć dziesiątki do setek milionów lat. Racjonalnie rzecz biorąc, dane te oznaczają, że rośliny, z których wyprodukowany został węgiel żyły w ciągu ostatnich 100 000 lat.

Stworzenie życia – co dalej?

Co z tymi danymi robi darwinista, który uważa, że życie ma miliony lub miliardy lat? Ogólnie rzecz biorąc, odpowiedź jest taka, że wykryty węgiel C-14 jest konsekwencją zanieczyszczenia lub że w jakiś sposób został wygenerowany w próbkach. Można udzielić odpowiedzi na takie odpowiedzi, ale stają się one coraz bardziej techniczne. Jeśli nie ma żadnych innych wyjaśnień, to sytuacja ta pokazuje, że ludzie często odrzucają daty radiometryczne, takie jak daty węgla C-14, gdy nie zgadzają się one z ich wcześniejszymi wyobrażeniami na temat tego, jak sprawy muszą wyglądać.

Wnioski

Nie jest to wyczerpująca lista wszystkich możliwych dowodów naukowych zgodnych z niedawnym stworzeniem życia. Bez wątpienia istnieje wiele innych dowodów, które można by dodać, ale uważam, że te dane mają charakter informacyjny.

Oceniając teorie naukowe, należy pamiętać, że dane empiryczne są ostatnim słowem. Czas uniemożliwia empiryczną obserwację pochodzenia życia, co oznacza, że możemy interpretować tylko bieżące dane. Należy pamiętać, że im późniejsza jest interpretacja pochodząca z danych, im większa liczba niezbędnych założeń, im większa liczba logicznych kroków, tym mniej pewny wniosek.

Z mojego doświadczenia wynika, że ​​dowody interpretowane w biblijnych ramach wymagają takiej samej lub mniejszej liczby założeń i logicznych kroków niż interpretacje wymagające długich okresów darwinowskiego czasu.

Każdy, kto chce poznać prawdę, będzie musiał do pewnego stopnia zrozumieć te rzeczy sam dla siebie, a w procesie tym niezależne myślenie będzie nieocenione. Oczywiście przez większość czasu będziesz myśleć, że masz rację, ale nigdy nie należy być tak pewnym, aby nie być chętnym do uważnego rozważenia najbardziej informacyjnych danych i być może do zmiany zdania.

Wiem, że sam wielokrotnie musiałem tak zrobić i myślę, że postąpiłem słusznie. Życie chrześcijańskiego naukowca nie oznacza rozpoczynania od właściwych odpowiedzi, ale oznacza pokorne poszukiwanie wiedzy w świecie, który jest piękny, pełny cudów, nieustannie zaskakujący i przepełniony tajemnicami. Możemy nie mieć wszystkich odpowiedzi przez cały czas, ale uspokajającą rzeczą jest widzieć, jak często rozsądna interpretacja danych, które obserwujemy, jest spójna z zapisem historii w Słowie Bożym.

Przypisy

1. Pierwszy materiał Mary Schweitzer na ten temat to: Schweitzer MH, Wittmeyer JL, Horner JR, Toporski JK. 2005. Soft-Tissue Vessels and Cellular Preservation in Tyrannosaurus rex. Science307:1952-1955. Dalsze przykłady znajdują się w: Schweitzer MH, Wittmeyer JL, John R. Horner JR. 2005. Gender-Specific Reproductive Tissue in Ratites and Tyrannosaurus rex. Science308:1456-1459; Schweitzer MH, Zheng W, Cleland TP, and Bern M. 2012. Molecular analysis of dinosaur osteocytes support the presence of endogenous molecules. Bone, 2012; DOI. 10.1016/j.bone.2012.10.010; Analysis of dinosaur bone cells confirms ancient protein preservation, Science Daily, October 23, 2012; Hofreiter M, Collins M, and Stewart JR. Ancient biomolecules in Quaternary palaeoecology. Quaternary Science Reviews, 33, 6 February 2012, p. 1-13.
2. Doskonałą dyskusję na temat tych dowodów można znaleźć w: Sanford JC. 2014. Genetic Entropy4^thEd. FMS Publications.
3. Podczas gdy istnieją inne teorie pochodzenia londyńskich platanów, panuje konsensus, że drzewo to stanowi hybrydę między jaworem amerykańskim a platanem orientalnym. Źródłem, które najrozsądniej wyjaśnia początki londyńskich platanów w Oksfordzie jest: Flood AH, Flood MG. 1919. The History of the London Plane, Platanus Acerifolia, with Notes on the Genus Platanus. Proceedings of the Royal Irish Academy. Section B: Biological, Geological, and Chemical Science 35:9-28. Ocenę związków między czasami separacji można znaleźć w: Feng Y, Oh S-H, Manos PS, Zomlefer WB. 2005. Phylogeny and Historical Biogeography of the Genus Platanusas Inferred From Nuclear and Chloroplast DNA. Systematic Botany 30(4):786-799.
4. Można przywołać wiele przykładów tego zjawiska, ale specyficzne przykłady Signal Recognition Particle można znaleźć w: Walter P, Blobel G. 1983. Disassembly and reconstitution of signal recognition particle. Cell 34:525-533; Bernstein HD, Zopf D, Freymann DM, Walter P. 1993. Functional substitution of the signal recognition particle 54-kDa subunit by its Escherichia colihomolog. Proceedings of the National Academy of Sciences USA. 90:5229-5233; Romisch K, Webb J, Lingelbach K, Gausepohl H, Dobberstein B. The 54-kD protein of signal recognition particle contains a methionine-rich RNA binding domain.Journal of Cell Biology 111:1793-1802; Zopf D, Bernstein HD, Johnson AE, Walter P. 1990. The methionine-rich domain of the 54 kd protein subunit of the signal recognition particle contains an RNA binding site and can be crosslinked to a signal sequence. EMBO Journal 9(13):4511-4517.
5. Jest to obecnie powszechnie znane zjawisko. Dobrym odniesieniem jest: Baumgardner JR. 2005. Carbon-14 Evidence for a Recent Global Flood and a Young Earth. Chapter 8 in: RATE II: Radioisotopes and the Age of The Earth: Results of a Young-Earth Creationist Research Initiative, Volume II, L. Vardiman et al., eds. Institute for Creation Research and the Creation Research Society: San Diego, CA.